Categorieën
Geen categorie

Check in – check out #thinkbig

IMG 2472 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Maandag 2 mei 2022, 6:30am: er klinkt gejoel aan de oever van Lake Cane, aka Lucky’s Lake, in Orlando. Zeven mensen in zwemkleding staan klaar in het water. En plots is daar het aftellen: 5-4-3-2-1 en weg zijn we. Met zijn zevenen (Chad, Dennis, Jeff, Kale, Mike, Wayne en ik) zijn we gestart met de TransAmTri – we zijn gestart met de 25KM zwemmen, ofwel 25 crossings van het meer. 

Hoe ga ik dat aanpakken na een winter met weinig zwemmen (zwembaden gesloten en geen vermoeden dat ik iets “groots” ging doen)? Net als vorig jaar, tijdens #thinkdeca, vertrouw ik weer op de bluf => in mijn achterhoofd houden dat ik lange afstanden kan zwemmen en dat dus “gewoon” ga doen. En dan op hoop van zegen dat de schouders niet teveel gaan protesteren en dat mijn rug niet protesteert.

Strategie

Voor deze zwem had ik slechts één strategie bedacht en voor het eerst had ik geen wedstrijdplan. Ik vond het te lastig om te bedenken wat ik waard was en waar ik behoefte aan zou hebben. Deze ene strategie was om zo lang mogelijk in wetsuit te blijven zwemmen want dat gaf mij voordeel. Maar tja, in 27*C water is dat een kunst en dat kan betekenen dat ik behoorlijk in tempo moest zakken om niet oververhit te raken. Dus wilde ik in de koele ochtenduren zo pittig mogelijk doorzwemmen omdat ik wist dat ik later in tempo moest zakken. Nadeel van een wetsuit is dat ik, normaliter altijd last krijg van mijn rug omdat ik niet gestimuleerd wordt om mijn core te gebruiken. Hoe daar mee om te gaan is lastig en ik had ook nog geen manier gevonden om dit te trainen (dacht ik..).

Wedstrijdplan

Die is er dus niet.. de basis voor mijn wedstrijdplan is normaliter mijn voedingsplan. Het enige wat ik bedacht en bewust geregeld had, waren de pannenkoeken. Ik had nog nooit pannenkoeken gegeten tijdens het zwemmen maar als ik het niet weg kreeg dan zouden ze perfect werken voor het herstel en de dagen erna op de fiets. Mijn eettas had ik verder aangevuld met de gebruikelijke dingen, zoals gedroogd fruit, noten, cola, chips, appelmoes, salade, combucha en mijn stroopwafels uit Nederland. De echte Hollandse boterkoek vond ik niet bij de supermarkt dus helaas moet ik zonder doen (lees het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek en de missende boterkoek).

De crossings

Het water is vlak en helder, er is een oranje gloed aan de horizon en wij maken onze eerste slagen. Vier boeien liggen in elkaars verlengde, deze houden we rechts – de overkant aantikken en dan weer terug. En dat dan 25 keer.. hoe moeilijk kan het zijn?

IMG 2474 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

De eerste meters zijn altijd lastig – enthousiast zwem je weg en dan moet je ritme vinden. Ritme dat je lang volhoudt, heeeel lang volhoudt.. welk ritme past er bij je als je 25KM gaat zwemmen?! Je gaat op zoek naar je comfortzone en dan een tikje rustiger en dan op hoop van zegen dat je dat lang kunt volhouden. Verder vind ik het fijn om ergens een patroon te hebben om mij aan vast te houden – normaliter is dat dus mijn wedstrijdplan en vaak zit het patroon in mijn eetmomenten/wat ik eet. Dat heb ik nu dus niet.. en daar kan ik mij de eerste crossing mee bezig houden.

Plan van aanpak

Mijn verwachting is dat ik 20-25 minuten over 1 crossing doe, als ik dan elke keer eet/drink dan duurt de dag erg lang. Want reken maar uit, elke ronde 2-3 minuten daaraan spenderen en je bent meteen een uur langzamer. Dus dat is geen optie (vind ik). Hier moet ik wel bij zeggen dat ik uit het meer kon drinken – waterkwaliteit was goed en water smaakte prima. Dus ik bedenk dat ik elke 2e crossing stop om te eten want na 40-50 minuten kun je wel weer energie gebruiken. Vooral ook omdat je niet veel wilt eten want zwemmen met volle maag is echt niet fijn. 

Aldus is mijn eetplan/wedstrijdplan geboren tijdens de eerste crossings. Zo gedacht, zo gedaan en verfijnd; tijdens elke 2e ronde bedacht ik me wat ik wilde eten en zodra ik bij de steiger aankwam instrueerde ik de persoon die daar stond. Voor dit event had ik geen crew, dus maakte ik (dankbaar!) gebruik van de crew van de anderen. Dit betekende wel dat ik uit moest leggen waar mijn voeding stond: “De witte plastic tasjes naast de paal met dat paarse tasje ernaast. En volgens mij zit het in de paarse..of toch niet, dan in een van die andere..” Kortom, eigenlijk was het niet zo handig bedacht maar gelukkig was de crew snel van begrip en al snel werd zo’n beetje alles van iedereen bij elkaar gezet en door elkaar gebruikt. Want wat maakte het namelijk uit; de meesten van ons hadden toch dezelfde dingen, denk aan cola en chips!

IMG 2469 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Om de meeste stops zo kort mogelijk te houden en om te zorgen dat ik geen honger kreeg, was elke 3e stop een groter eetmoment en dronk ik cola. Dit laatste om er voor te zorgen dat als ik maagproblemen kreeg van het water uit het meer dit snel de kop werd ingedrukt. En uiteraard, cola geeft ook cafeïne en een suikershot die erg bruikbaar zijn!

Support

Al snel heeft de crew in de gaten dat ik erg gesteld ben op mijn ritme en doorgaan – ze helpen hier supergoed bij. En om te zorgen dat ze me niet over het hoofd zien, roep ik elke ronde “check in” als ik bij de pier aan kom en “check out” als ik weer wegga, soms zit hier niet meer dan een ademteug tussen… Na een paar uur heb ik dus goed ritme gevonden en snapt de crew “hoe ik in elkaar steek”. 

Focus 

De zon begint inmiddels meer kracht te krijgen en de lucht wordt steeds blauwer, kortom minder wolken dus vaker warme momenten. Maar eigenlijk is het nog steeds goed te doen, dus blijf ik pittig doorzwemmen. Verder probeer ik mijn focus zo veel mogelijk in het moment te houden, dus op die zon, op een boei of op een medezwemmer etc. Dat lukt niet altijd, dus af en toe denk ik aan de weinige kilometers die ik van de winter gezwommen heb => maar dat is niet goed, dus moet ik mezelf herpakken en de gedachte omdraaien: wat lig ik hier toch fantastisch te zwemmen en het voelt nog steeds goed, er is niets aan de hand. En dan kan ik er weer even tegen om in het nu te blijven. Voor mij is het belangrijk dat mijn gedachten in het nu blijven, zo probeer ik constant te signaleren hoe het lichaam voelt en wat nodig is. En die signalen en gevoelens probeer ik neutraal te interpreteren, dus niet denken aan pijn/dorst maar omdenken naar hoe ik slag/ritme iets kan veranderen om minder last te hebben.

De anderen

Het kijken naar de andere deelnemers is een goede afleidingsmanoeuvre. Ik ken de zwemskills van de anderen niet dus heb geen idee waar iedereen in het veld ligt, behalve dan daar waar ze fysiek liggen… Ik ben constant bezig met de beste (=rechte) lijn zwemmen, want tja het is zo zonde als je onnodig extra meters zwemt. Maar de anderen zie ik soms “all over the place” – hilarisch! Als ik iemand passeer dan zwem ik door maar zwaai wel altijd. Ik vind het enorm lastig om te stoppen en wat te zeggen – ik leef namelijk compleet in mijn bubbel en kom er alleen uit als ik interactie met de crew heb. Zo heb ik ook geen aandacht/blik voor Jade die foto’s vanuit de kano maakt van ons – ik zwem stoïcijns door. Wel stopte ik één keer voor Dennis, ik dacht dat hij wat tegen mij zei. Maar wat blijkt, hij is aan het zingen tijdens het zwemmen. Later hoor ik dat hij alles behalve borstcrawl heeft gezwommen. Vaak zwom hij rugcrawl wat vrij lastig oriënteren is (understatement), dus dwaalde hij soms niet alleen naar de zijkant weg maar zwom hij ook een rondje en zwom hij weer terug.. 

IMG 2470 edited - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Einde ochtend

De zon begint inmiddels echt te branden. Tijd om nogmaals zonnebrand te smeren op de handen, in het gezicht en de nek want de rest is bedekt door mijn wetsuit. Dat was een extra voordeel van het wetsuit, kans op verbranden van bv de schouders was er niet en in het water gaat het snel met verbranden (vooral op een bleek winterhuidje van mij). Dus nogmaals de bevestiging dat ik zo lang mogelijk het wetsuit aan wil houden. Het gaat eigenlijk nog prima met de warmte, dus ik ga weer terug in mijn flow van pittig zwemmen – ik ben al over de helft dus dat geeft goede moed. Het eten gaat nog steeds goed en het water van het meer smaakt ook nog steeds prima. Kortom, ik overspoel mezelf met complimenten dat ik zo lekker bezig ben!

Middaguur

Ondertussen ga ik soms zo in het moment op dat ik af en toe vergeet hoe lang ik al bezig ben en dat ik niet weet of ik al toe ben aan een pauze. En eigenlijk is dat precies de “plek” waar ik wil zijn – doorzwemmen zonder aandacht te besteden waar ik mee bezig ben. Om niet een maaltijdmoment te missen kijk ik af en toe op mijn horloge. Omdat ik op dit moment “neutraal” ben in mijn hoofd durf ik wel de berekeningen aan te gaan. Dat wil zeggen dat ik uit reken hoe hard ik zwem en hoe lang ik erover doe en hoe lang ik dan nog bezig ben. Dit uitrekenen gaat uiteraard gepaard met de nodige rekenfouten en dus kom ik er telkens niet helemaal uit. En omdat ik ook telkens vergeet waar ik ben, kan ik elke ronde weer opnieuw aan het rekenen gaan.  Perfecte bezigheid om de tijd voorbij te laten gaan. 

17 kilometer

Nu is het toch echt warm aan het worden en ik vermoed dat mijn wangen steeds roder worden – tijd om terug te schakelen. Ik schroef dus mijn zwemtempo een flinke tik omlaag en pas mijn stops aan. Mijn eetmomenten omvatten niet veel zout en tot nu toe heb ik redelijk veel water uit het meer gedronken dus ik besluit hier actie op te ondernemen – ik wil meer cola drinken en pak er dorstlesser bij. En uiteraard geef ik mezelf een compliment dat ik dit op het juiste moment aanpak want ik heb nog geen inkakmoment gehad. Sterker nog, ik realiseer mij dat het goed gaat met mijn rug. Dat is een heerlijke constatering en ik kan weer een crossing nadenken waar dat aan zou kunnen liggen. Mijn conclusie is dat er twee factoren zijn. Een kleine factor is het feit dat ik elke 2 km op mijn voeten sta en dus niet in mijn rug hang. Maar de grote factor (denk ik) is de krachttraining die ik nu ruim een jaar consistent doe – dat geeft moed om dat te realiseren!

2022 06 04 1024x545 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Nog 5 kilometer te gaan

Yes, ik realiseer mij dat ik vandaag langer heb gezwommen dan mijn bluf-zwem tijdens de #thinkdeca dus ik heb weer een feestje te vieren. Maar ik realiseer mij ook dat ik nog maar 5 crossings hoef te doen en nog maar 2x een stop heb. Vette shizzle, ik ben er gewoon bijna – maar nog niet helemaal. Dus ik zwem door tot de 22km; ik drink en eet en roep weer “check out”. Nu wordt het lastig in mijn hoofd, als ik het patroon aanhoudt dan heb ik over 2km een grote stop en dan hoef ik nog maar 1km. Omdat die laatste km altijd wel lukt, besluit ik mezelf te verwennen met een middelgrote stop op 23km. Ondanks dat ik wat meer eet en drink, roep ik binnen no time weer “check out” en zwem voor de op-een-na laatste keer naar de overkant – de finish lonkt. En die finish lonkt heel hard, maar mijn lichaam protesteert ook hard.. het is hangen en wurgen in km 24 – ik krijg mijn armen amper over het water naar voren. Help en dan moet ik nog de laatste kilometer doen, ik heb geen idee hoe.. Ik kom weer bij de pier aan – roep “check in” en “check out” en start de laatste kilometer. Ik ben er klaar mee, ik wil klaar zijn en ik vind dat ik niet zo moet miepen want dan kom ik er nooit. Dusss ik zet de versneller in en hark die laatste kilometer binnen no time er doorheen. Yes, ik zie de laatste boei en ik zie iedereen van de crew op de pier staan – ze staan te klappen en te juichen.. ze staan er om mij binnen te halen en om het feestje van mijn finish te vieren, hoe gaaf is dat! Er lopen tranen uit mijn ogen die mijn zwembrilletje vullen waardoor ik niets meer zie, het maakt niet uit.. ik ben bij de finish en heb inmiddels grond onder de voeten. Het liefst gooi ik mijn armen in de lucht, maar nee dat lukt me niet.. met een langzame tred loop ik richting pier en zeg ik: ”Well, I am a bit tired now” en ik druk de stopknop op mijn horloge in: 9 uur, 15 minuten en 47 seconden. Klaar mee en blij mee en nu in een stoel bijkomen..

IMG E2468 1 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Herstel

Ik hang in een stoel, mijn ellebogen rusten op de armleuningen, in mijn ene hand een stuk pizza in mijn andere hand een pot appelmoes en op de grond naast mij een fles chocolademelk. Ik hijg na en eet/drink constant. Het besef begint in te dalen – het eerste onderdeel heb ik gehad en wat heb ik het goed gedaan.. ondanks de moeilijke momenten ging het eigenlijk gewoon prima. Ik zat heerlijk in mijn bubbel en zwom strak door. Ik zak nog iets verder onderuit en sla de handdoek iets strakker om mij heen.. ik doe mijn ogen even dicht, maar lang is het niet want ik ben te opgewonden. En de anderen zijn nog bezig, dus al snel sta ik op de pier de anderen aan te moedigen. De uren vliegen voorbij terwijl ik hang/zit/sta/eet/drink etc.

IMG 1568 1024x768 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Inmiddels finisht Wayne net binnen de 12 uur en kort daarna stapt Mike het water uit – hij heeft nog nooit meer dan 2uur in het water gelegen en heeft daar nu ruim 12 uur van gemaakt (petje af!). Chad is de derde persoon die de 25km binnen de tijdslimiet van 15 uur haalt. Inmiddels is het donker geworden en stapt Kale de pier op. Hij is ‘s ochtends ziek geweest en heeft daar flink tijd verloren en komt een paar kilometer te kort. Jeff heeft zijn dag niet en heeft ‘s middags een lange powernap gedaan, helaas heeft dit ook teveel tijd gekost. Als laatste ligt Dennis nog in het water, hij geniet van de vuurwerkshow van de buren (Disney World). Zijn teller komt op 15 kilometer uit, althans 15 officiële kilometers – als hij rechtdoor had gezwommen had hij meer kunnen scoren. Maar we zijn tevreden en vooral dankbaar voor wat we vandaag mochten en konden doen. En wat heeft de crew een fantastisch werk verricht – zij hebben ons gaande gehouden niet alleen met eten/drinken maar vooral met motiverende woorden!

IMG 2466 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Statistiek: 25km zwemmen in 9:15:47 uur (bruto, dus inclusief stops voor eten/drinken/zonnebrand smeren etc)

#sponsoralert ik heb in de Fjord van DeBoer gezwommen – naast dat het een supersnel pak is waarmee ik in planee door het water glijd (echt waar – zo voelt dat!), heeft het supersoepele arm-/schouderdelen en dat maakt dat ik niet hoef te wennen aan het pak (het kost mij geen extra kracht/energie om mijn slagen te maken)

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

long story – long version (deel 1 – prelude)

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triathlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

FEHX0852 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Een korte week voor de start vloog ik naar Orlando, Florida. Het is in mei zo’n 28+ graden met hoge luchtvochtigheid dus acclimatiseren leek me wel een goed plan. Na de Schiphol-chaos kwam ik uiteraard vertraagd in Amerika aan; gelukkig was mijn fietsdoos anderhalf uur later ook ter plekke. Dat is toch altijd wel stressen om die fiets goed in te pakken, af te geven (op hoop van zegen) en aan te treffen op de band van Odd Bagage in een ander land. De doos was behoorlijk kapot, alles was door elkaar gemikt, ik miste mijn bidon – maar de fiets had niets!

ILVWE8646 vier - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Mijn Airbnb was fantastisch, vlakbij de zwemstart en een paar mijl van de supermarkt – what else do I need? Een waterfilter! Dat was het laatste item dat op de paklijst was gekomen voor de wedstrijd, dus ik ging op zoek naar een winkel waar ze deze verkochten. En ik wilde ook wel langs een fietsenzaak om mijn banden met voldoende lucht te vullen, zo’n handpompje is wel goede krachtoefening maar je krijgt ze nooit helemaal lekker hard. Google bood uitkomst, een sportwinkel waar ze ook fietsen verkochten op 7 mijl afstand en een andere sportwinkel op 12 mijl afstand. Perfect fietstochtje om te acclimatiseren – toch? Ik was al eens eerder in Amerika geweest, ook met de fiets maar dat was een MTB en toen hadden we niet veel op het asfalt gefietst en al helemaal niet in een grote stad. Dus dat was wel even wennen, en dat was een understatement. Naast de drukte, wat ik erg vervelend vond, wist ik niet waar ik op de weg mocht fietsen en op welke wegen, dus voor het gemak (of beter, voor mijn gemoedsrust) nam ik af en toe de stoep en voetgangersoversteekplaatsen – kortom, ik kwam er in mijn eentje niet helemaal uit wat wel mocht/mogelijk was. Afijn, wel de filter gescoord en mijn banden waren weer op spanning.

Om mij voor te bereiden op het zwemmen, ging ik elke ochtend naar Lucky’s Lake. Hier wordt het hele jaar rond elke dag (behalve zondag) gezwommen en iedereen mag aansluiten. Sterker nog, na je eerste crossing (je moet naar de overkant zijn geweest en dus minimaal 1 km gezwommen hebben) mag je je naam op de muur bijschrijven en op de foto met de alligator. Hoe maak je zwemmen leuk en laagdrempelig => op deze manier dus! 

EMLU1973 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Ook het hardlopen moest ik uitproberen, einde middag, maakte ik een rondje in de buurt. Enorm zweten, ontploft hoofd maar het helpt bij het acclimatiseren om af en toe een prikkel te geven. Dus op zaterdag had ik alle disciplines gedaan in de warmte – echt goed gevoel had ik er nog niet bij want ik was natuurlijk enorm traag, maar dat weet je en moet je accepteren. 

De start was op maandag; op zondag gingen we met z’n allen (=alle deelnemers) een fietsrit doen en ‘s avonds hadden we de briefing. Zaterdag was dus de laatste dag om uitgebreid de spullen te pakken/herpakken en voeding te regelen. Met de Vasaloppet (lees het verhaal van Esther en mij over emoties en bouwstenen) in gedachten leek het me wel lekker om pannenkoeken te eten tijdens het zwemmen – ik had namelijk nog geen boterkoek in de supermarkt gevonden (zie hiervoor het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek). Dus zaterdag aan het bakken geslagen en alle tassen 3x in- en uitgepakt, herverdeeld en aan de fiets gehangen etc. Kortom, een dagje klungelen ofwel een dagje mentale voorbereiding op wat komen gaat.

Zondag deden een rit in de ochtend; we gingen de eerste kilometers “de stad uit” verkennen en ondertussen konden we met elkaar kletsen. Nu was ik de enige buitenlandse en de enige die echt niemand kende; de rest kende elkaar ofwel direct of indirect. Maar uiteraard geeft dat niets en uiteraard hadden ze moeite met mijn naam onthouden. Dennis maakte het zich gemakkelijk en vroeg meteen of hij mij Jacks mocht noemen – de rest heeft netjes mijn naam onthouden en af en toe geoefend met de uitspraak. 

We reden met z’n zevenen vanaf de start weg – ik en zes mannen. Ik was dus niet de enige buitenlandse, ik was ook de enige dame van het gezelschap. Onderweg bekeken we elkaars fiets en keurden deze, wisselden onze pak-strategie uit (neem je wel of geen matje mee?) en gingen uiteraard fast food eten (what else!). Het viel me tegen.. niet de anderen, niet het fietsen maar het verkeer en de drukte en de route.. In gedachten had ik om direct na het zwemmen op de fiets te springen en 1 à 2 uur weg te rijden. Dat is fijn voor het herstel van het lichaam. Maar na deze ochtendrit wist ik dat dat geen goed idee was. Ik zou te moe zijn om goed op te kunnen letten en het zou mij enorm veel energie kosten om in Amerikaans stadsverkeer mijn eigen weg te vinden. Bovendien was de eerste overnachtingsmogelijkheid pas na 75km, daar zou ik minimaal 4 uur over doen (als ik flink doortrapte). Dus ik zou na het zwemmen flink eten/drinken, goede rust pakken en hopelijk een goede nacht slapen voor ik wegging. Dit zou gezamenlijk met de anderen zijn – zij hadden al afgesproken om op dinsdagochtend samen te vertrekken. 

IMG 1545 1024x769 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Zondagavond was de briefing. We gingen naar een Italiaans restaurant, 7 mijl verderop en gelukkig kon ik met een auto meerijden want in het donker op de fiets door de stad had ik niet zo’n behoefte aan. De briefing was kort en krachtig; het ondertekenen van papieren en in ontvangst nemen van onze swag. Daarnaast was het vooral gezellig eten met de groep en kennismaken met de crew voor het zwemmen. Dat laatste was fijn, want ik had geen crew mee en elke hulp zou welkom zijn. Al met al duurde het gelukkig niet lang want iedereen wilde vroeg in bed liggen. De wekker stond op 5:00am – 6:30 was de start en voor die tijd moest ik alle wedstrijdspullen ingepakt hebben, alles aan mijn fiets bevestigen en op mijn rug doen om bepakt en bezakt naar de start te rijden – best een uitdaging!

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

samenvatting achter de stip

IMG 2425 768x1024 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triatlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

2022 06 04 1 1024x568 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

De TransAmTri North Edition startte met zwemmen, 25 km, in Lake Cane, Orlando. Al bikepackend ging het parkoers via de Blue Ridge Parkway en Skyline Drive in ruim 2200 km naar Cumberland. Het lopen was 250 km op de Great Allegheny Passage naar Pittsburgh. Een groot avontuur dat op het zwemmen na, self-supported was – dus zelf je eten/drinken, overnachtingen regelen en bij eventuele detours moest je dit ook zelf oplossen. En ondanks de moeilijke en soms lastige momenten kan ik maar één ding zeggen: “I loved every minute of it.”

YBIZ5534 1024x769 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

Terwijl ik weer ritme in mijn leven probeer te krijgen, zweef ik zo af en toe nog op mijn wolk van de fantastische belevenis. Ondertussen schrijf ik, ik heb zoveel meegemaakt dat ik leuk vind om te delen – dus ja, er komt nog een serie blogs aan => longer stories to come!

Categorieën
Geen categorie

Op de voet volgen

Tijdens de TransAmTri ben ik verplicht een tracker mee te nemen (en aan te hebben staan.. uiteraard) – zo kan er een beetje in de gaten gehouden worden of ik het juiste parkoers afleg. Maar vooral ook omdat het leuk is om mij en de andere avonturiers op de voet te volgen in dit te gekke event.

IMG E8517 1024x768 - geen-categorie - Op de voet volgen
Aan mijn stuur hangt de oranje tracker; de andere beeldschermen zijn mijn GPS-en.

Twee manieren van stippenkijken:

  • via mijn eigen Garmin-pagina => via deze pagina kun je ook een bericht naar mij sturen
  • via trackleaders: => hier zie je alle avonturiers op de kaart en kun je kijken waar ik lig in het veld van 8!! deelnemers

De start is 2 mei as om 6:30 AM, lokale tijd, in Lucky’s Lake, Lake Cane Florida.

Categorieën
Geen categorie

Wattuh?!

IMG 1288 1024x769 - geen-categorie - Wattuh?!

Ga je in je wetsuit in het zwembad zwemmen… Wat ga je nú weer doen..?

Eindelijk kon ik het ticket naar Amerika boeken en nu ben ik mij dus in ultra-korte tijd aan het voorbereiden op #thinkbig! Een net wat andere versie dan degene waar ik twee jaar voor ingeschreven stond – maar nog steeds een grote uitdaging. Over twee weken vlieg ik naar Amerika en over drie weken ben ik al gestart.. ik doe de TransAmTri North Edition!

Het avontuur (more or less):

  • 15 mijl zwemmen in het “krokodillenmeer” van Lucky in Florida
  • 1500 mijl bikepacking naar het noorden, onder andere door de Appalachen en Shenandoah bergen, naar Cumberland, Maryland
  • 150 mijl lopen over de Allegheny Passage Trail naar Point State Park, Pittsburgh, PA

Alles zelfvoorzienend – dus mijn eigen eten regelen, mijn eigen overnachtingsplekken regelen, zelf de route vinden etc. Uiteraard ben ik weer te volgen: mijn stip via mijn volg-pagina, op Insta mijn verhaal, op Strava mijn dagetappes en via de op TransAmTri-Facebook de dagelijks verplichte foto.

Oh ja, en waarom dan zwemmen in mijn wetsuit in het zwembad? In Florida is het water warm maar toch ga ik het koud krijgen dus is het wel fijn om mijn wetsuit weer eens te passen (hij past!) en om de warmte te voelen. Sponsoralert: ik ben super blij met mijn deboer wetsuit!

TAT NA - geen-categorie - Wattuh?!

Categorieën
Geen categorie

LOOPontdekking #thinkdeca

Deel drie van mijn #thinkdeca is gestart. Zaterdags, einde van de middag wandel ik weg uit Withuis met mijn avondmaaltijd in de hand.


Thijs en Linda wandelen met me op naar het punt waar ik het Pelgrimspad ga volgen. Dat is de LAW (Lange Afstand Wandeling) met de rood-witte signalering, die ik volg richting Nessersluis. Maar het duurt nog wel even eer ik terug bij mijn startpunt ben. Vanavond is het doel om de camping aan de bosrand te bereiken. Onderweg op een bankje met uitzicht eet ik mijn avondmaaltijdsalade. Het is even wennen, rugzak op en wandelen.. ik voel mijn voeten nu al.
Dat is natuurlijk aanstellerij – althans, uiteraard ik voel ze maar dat zal de komende dagen vaker en meer worden – dus kan ik er beter maar niet teveel aandacht aan besteden.

EZZQ0670 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Gek idee, ik ben begonnen aan het laatste onderdeel maar het aftellen is nog niet begonnen. Het afgelopen jaar heb ik wandelervaring opgedaan op het Pieterpad (500KM), in een paar maanden tijd hebben Irene en ik deze op een haar na afgevinkt. Bij het Pieterpad ben ik verwend met de allermooiste doorsteekjes, onverwachte landschapsveranderingen en dergelijke; ik hoop maar dat het Pelgrimspad idem is, want dat houdt de wandelspirit erin.

Ondanks mijn opgedane wandelervaring heb ik geen benul hoe lang ik over 422KM zal doen; sterker nog, ik heb geen idee hoelang ik per dag op de benen kan staan. De tactiek wordt om het per dag aan te kijken. Dus einde ochtend checken hoeveel KM’s ik gehad heb en dan op een bankje zitten of in een bushokje om mijn overnachtingsplek voor die avond te regelen. Het is vakantietijd en blijkbaar is iedereen in Limburg want het kost mij elke dag een paar uur om onderdak aan de route te vinden.

IMG 8858 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

De eerste stap is het inspecteren van de route na x aantal kilometers – ben ik dan bij een dorp/stad en wat zijn daar de mogelijkheden. Het liefst overnacht ik op camping of bij “Vrienden op de fiets“. Maar tja, veel campings liggen er niet direct aan de route en “Vodf” is vaak niet beschikbaar. Het is telkens een flink karwei om een slaapplek te vinden en soms beland ik een paar kilometer van de route af. Na een paar dagen besef ik dat al dat geregel me stress geeft en dat hoort niet bij vakantie; ik moet het dus anders aanpakken. Inmiddels heb ik al iets ervaring met het ritme van de dag en weet ik dat ik minimaal 35km op een dag aan kan. Voortaan ga ik de avond van tevoren mijn overnachting regelen. Dus vanuit mijn bivakzak of bad zoeken en bellen – het werkt, ik heb nu bijna altijd binnen 10! minuten beet.

EZBG6453 edited scaled - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Aldus loop ik met de rugzak op door Limburg; de route gaat zigzaggend door de provincie naar het noorden. De eerste dagen genoot ik van het glooiende landschap met mooie doorsteekjes door weilanden, over de heuvelruggen heen en door de bossen. Ik trof niet al te best weer, maar mijn regenjas deed goed werk. Ook hier was nog duidelijk waterschade te zien; paden die half weg geslagen waren en veel takken over het pad. Dat gaf afleiding, want ik had moeite om terug te schakelen van het zoeven van de fiets naar het rustige wandeltempo.

IMG 8830 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Niet elke dag dat been over het zadel zwaaien maar de rugzak op hijsen; en niet even aanzetten om de benen 3 seconden stil te houden, maar een constante tred houden.. anders kom ik er niet.
Van tevoren wist ik al wel dat dit niet mijn meest favoriete onderdeel zou zijn. Hardlopen vind ik tof maar wandelen… het gaat zo langzaam en daar kan ik mentaal gewoon niet aan wennen. Afijn, ik wist ook dat hardlopen geen optie zou zijn want ik was niet belastbaar genoeg. Aldus gooide ik een oproepje de lucht in voor mee-lopers; want samen lopen is veel fijner. De eerste dagen mocht ik echter alleen door het Limburgse landschap. Ondanks dat ik het zwaar vond; mentaal en ook in de voeten, vond ik nu ook snel een ritme.

GPTQ0531 768x1024 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Vroeg op, route volgen, eten kopen bij supermarkt (als deze er is..) en opeten op mooi plekje in de natuur, door naar onderdakplek en onder de wol. Het regelwerk van socials, Strava, slaapplek en dergelijke spreidde ik over de dag uit.

Het is de 4e volle wandeldag en ik heb gezelschap van mijn eerste meeloper: Irene, mijn wandelmaatje van het PieterPad. Allebei zijn we geen fan van het wandelen maar samen hebben we flink wat lol en vliegen de kilometers voorbij. Én, ook niet onbelangrijk, als we wandelen nemen we altijd lekkere snacks en drankjes voor onderweg mee (dat krijg je als je tijdens lockdowns wandelt). Je begrijpt het, ik keek erg uit naar haar gezelschap! Zij had een etappe uitgekozen in de buurt van haar ouderlijk huis. En toeval of niet, we liepen er langs – uiteindelijk zijn we op de koffie geweest bij de bewoners. Naast de zelf gebakken cakejes was dat een bonus-afleiding!

IMG 6926 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Vanuit het zuiden van Limburg was ik na bijna 200km de provincie uitgewandeld via Sittard, Thorn en Weert. Mijn lichaam begint ondertussen te piepen en te kraken – tijdens het wandelen is het rugzak over de ene schouder, dan weer handjes op de rug eronder of ik snoer hem nog eens strak op de juiste plek aan. Bij elke stop gaan de schoenen uit (mijn voeten lekker laten luchten) en schuur ik de gespannen onderkant van mijn voeten over een stoelrand of over tafelpoot. Maar hé, ik heb geen blaren en zak nog niet door mijn benen dus er is niets aan de hand. En ondertussen blijf ik vrolijk om mij heen kijken naar de mooie omgeving, want ik wordt goed getrakteerd op mooie vergezichten.

IMG 9001 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

In Brabant struin ik onder andere over de Loonense en Druinense heide, uiteraard vind ik die mulle zandpaden en paardenpaden wat minder maar het is weer mooi en ik schiet mooie plaatjes. Aan de heide komt een eind en ik kom in de buurt van de grote rivieren, vestingsteden en dijken. Het is de 8e volle wandeldag als ik weer gezelschap heb. Tot nu toe heb ik de route perfect kunnen volgen met mijn Garmin, maar Maaike treft het want in de uiterwaarden gaat het mis en lopen we door enkeldiepe stroompjes om terug op het pad te komen – volgende keer toch maar op de weg blijven als het water hoog staat. Gelukkig is Maaike als ultra-loopster wel wat gewend en prijst ze mij om mijn navigatie-kunsten (NOT).

IMG 9034 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Op wandeldag 9 steek ik de Boven Merwede bij Gorinchem met een pondje over en gaat het Pelgrimspad verder via de zogenaamde B-weggetjes en polderpaadjes. Opgegroeid in de polder, begin ik steeds meer van de omgeving te herkennen; het zijn de polders waar ik gefietst heb. Ik heb weer gezelschap – Menno volgt mijn avonturen op Strava en wil wel eens kennismaken. Ik pik hem op bij een treinstation en samen lopen we kletsend een stuk door de Alblasserwaard. De wegen zijn rechttoe rechtaan en ons zicht is uitgestrekt over de graslanden met hier en daar een molen. Het is een dag met fikse wind en waarbij in de verte de buien langs razen – het is machtig om dat te zien.

IMG 9075 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Het gezelschap van deze dagen en de bekende omgeving leidt flink af – want opeens kan ik aftellen. Ik heb nog twee dagen te gaan met totaal zo’n 75KM, ofwel mijn finish is in zicht. De op-één-na-laatste dag zit vol afleiding; terwijl ik door de polder voort kuier, krijg ik verse koffie van Marcoline en pik ik even later Esther op voor een middag wandelen.
Ik ken dit gebied alleen van het fietsen en vind het leuk om nu de smalle kades tussen de weilanden en sloten te ontdekken.

IMG 9106 scaled - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

De laatste dag is aangebroken; de Molenviergang van Aarlanderveen pak ik nog mee als laatste deel van het Pelgrimspad. Daarna volg ik een eigen route naar Nessersluis, mijn startplek. Dit zal ik even uitleggen: het Pelgrimspad liep langs de Amstel waar ik al gezwommen had en voor mijn #thinkdeca wilde ik graag een rondje op de kaart (ik weet het…). De ochtend van mijn laatste dag had ik gezelschap van Maaike – ze durfde het wel aan om met me mee te lopen (hier waren geen ondergelopen uiterwaarden). Ik ben in watergebied; ik doorkruis het plassengebied van Nieuwkoop en loop een stuk langs de Kromme Mijdrecht en heb de neiging om erin te springen. Een warme laatste dag maar met de finish in zicht wandel ik door – ik ben er wel klaar mee en wil de rugzak voorgoed afdoen. In de middag zit ik langs de weg in het gras om wat te eten en drinken; ik ben er bijna, nog een kilometer langs deze drukke weg dan linksaf en dan loop ik een kilometer later tegen de Amstel aan. Hier kijk ik enorm naar uit – Nessersluis aantikken, rugzak af, schoenen uit en klaar zijn!

BRML8768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Na 25 dagen zit mijn vakantie erop: 2 dagen zwemmen, 12 dagen fietsen en 11 dagen wandelen => #thinkdeca. Mooi toch? En nu graag een koude chocomel..

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
InkedNational Geographic Kaart Frankrijk Belgie en Nederland Engels  LI - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca
Nederland – België – Frankrijk – België – Luxemburg – Duitsland – België – Nederland

Categorieën
Geen categorie

GRAVELvakantie #thinkdeca

En daar zat ik dan aan de pannenkoek met een rood en wat opgezwollen hoofd omdat ik zoveel uur in het water had gelegen. Ik was ervan overtuigd; ik fiets naar de camping een paar kilometer verderop.
Liggen, rusten en slapen daar had ik behoefte aan na twee dagen met totaal ruim 38KM zwemmen. Dus de Addict (mijn bijnaam voor de Scott gravelfiets) opgeladen met mijn spullen en mijn been over het zadel gezwaaid.

IMG 8489 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Nu mochten de benen het werk doen, slechts een paar kilometer naar de camping. Maar tjé, wat voelde dit goed! Heerlijk om mijn benen te bewegen, de avondzon te voelen en boven de zee te zien en verhip ik had wind mee. Zal ik dan toch.. nee, ik ben moe en slapen zal me goed doen. Maar ondertussen malen de benen heerlijk hun rondjes en zonder moeite vind ik de kustroute naar het zuiden. Nou vooruit dan de volgende camping of de volgende of die daarna… De zon gaat onder en nipt voor het donker wordt, heb ik een slaapplek op de camping zo’n 45KM verderop.

IMG E8483 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

1800KM is een flink eind fietsen en een leuke route zou wel helpen. Dus een app-bericht naar het #thinkbig-team wie er mee wil denken over mogelijke routes. En dat worden dan mooie plannen hoor, ik heb al een voorraad van leuke routes voor als ik me een zomer verveel!
Voor een bonusvakantiegevoel wilde ik graag een gravel-route. Met als specificaties dat deze moest starten daar waar ik het zwemmen kon finishen en eindigen waar ik het lopen kon starten naar het beginpunt; aka, ik wilde een rondje.
Thijs houdt ervan om routes te bouwen en hij ging aan de slag. Hij wist nog een paar mooie gravelgebieden en maakte een route van 1800KM op zijn laptop. Yup, hij maakte de route thuis en de route ging door gebieden waar hij nog nooit gefietst had… dus het werd een route die niet verkend was. En daar heb ik hem onderweg voor geprezen, maar soms was ik ook wel een beetje boos op hem (ahum).

IMG 8516 768x1024 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Langs de kust zakte ik naar het zuiden; het was zoeven over de bekende kustpaden in Zeeland (bekend van mijn kusttriatlon #thinklarge). De eerste dagen waren asfalt en kon ik kilometers maken; bovendien was ik nog aan het floaten op mijn 38KM zwemmen (potdikkie – ik had het gewoon geflikt!). Echt comfortabel zat ik niet op mijn Addict, zere nek en ik kon niet bij mijn achterzakken van mijn fietsshirt – geen probleem, dan stop ik er niets in. Oh ja, ik had hongerklop na hongerklop.. na een paar dagen viel het kwartje (ik ben niet altijd de snelste): ik zat volop in mijn herstel van het zwemmen!
In België reed ik door Brugge en daarna was het gedaan met de snelheid, er kwamen steeds meer gravelweggetjes. Even was ik teleurgesteld omdat mijn gemiddelde omlaag ging, maar hé, ik ging geen record neerzetten en gravelweggetjes zijn vaak veel leuker dan asfaltwegen. Inderdaad, binnen no time kon ik genieten van stoffige weggetjes, gestuiter over kasseien en schrammen oplopen van de bramenstruiken.

IMG E8527 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Ik schampte Duinkerken en voor ik het wist was ik in Frankrijk, vlakbij Calais. Vanaf hier tot net boven Parijs kon ik mijn herinneringen afstoffen, ik kruiste namelijk meerdere keren het fietsparkoers van mijn Arch-2-Arc. De herinnering aan de eerste uren dat ik en mijn lichaam compleet van slag waren, niet precies wist wat voor en achter was maar gewoon door bleef trappen. Dat de lampen op de fiets aan moesten en ik met mijn duim communiceerde met de volgauto. Maar nu was het anders, het was overdag, het was warm en de zon brandde.
Nu moest ik mezelf verzorgen, op tijd stoppen om water te kopen of schaduw te zoeken, de route in de gaten houden en mijn eigen slaapplek zoeken. Ik begon in een ritme te komen – vroeg op, fietsen-eten-fietsen, vroeg slapen. Slapen deed ik vaak in mijn bivakzak op campings, eten deed ik bij supermarkten. Zo simpel kon het zijn.

IMG E8634 769x1024 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Op mijn Addict had ik geen bluf nodig – ik vond het heerlijk! En als het even niet zo lekker ging, dan kwam dat meestal omdat ik verwachtingen had, verwachtingen over snelheid/zwaarte of ik had trek of ik was gewoon met het verkeerde been uit de bivakzak gestapt, zelfs op vakantie kan dat gebeuren. Zo stond ik ergens te balen omdat het pad onbegaanbaar was, meestal maakte ik daar een foto van alsof ik met het vastleggen van het baalmoment, dit beter kon accepteren. Afijn, ik stond dus nog een beetje te mopperen en borg mijn telefoon weer op. Ik pakte mijn stuur met beide handen beet en keek op… tadaaaa, een volmaakte regenboog! Mijn mopper maakt meteen plaats voor bewondering van het natuurschoon en ik sta gelukzalig om me heen te kijken want ik sta on-top-of-the-hill de prachtige grijze wolken en deze regenboog te aanschouwen. Dit soort momenten beschouw als mooie geschenken en dan realiseer me dat ik toch wel een heel bevoorrecht mens ben dat ik dit allemaal kan en mag doen. Elke dag heb ik wel zo’n kadootje – dat is toch wel waar je het voor doet!

IMG E8677 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

De route was prachtig en zo divers. Na Calais ging het over gravelpaden wat meer landinwaarts om bij Cayeux-sur-Mer weer bij de zee met de witte krijtrotsen uit te komen. Kort daarna zwaaide ik landinwaarts dwars door de velden over begaanbare en minder begaanbare paden. Het landschap trok glooiend onder mijn gravelbanden door en ik kon al bijna in de verte zien waar mijn dag zou eindigen.
Ik was op weg naar het Forêt de Compiègne – het zuidelijkste punt van mijn route. Het Forêt is een prachtig bos waar enorm veel paadjes en weggetjes liggen, begaanbaar en onbegaanbaar, langs kastelen en door kleine dorpjes. Voor mijn gevoel was dit bos halverwege mijn #thinkdeca en ik wist dat het daarna niet zozeer aftellen zou worden. De Ardennen, ofwel hoogtemeters, kwamen er aan. Inmiddels sliep ik niet zo vaak meer buiten; dit kwam door én het slechtere weer én het ongemak van licht gekneusde ribben (een valletje hoort erbij!).

IMG 8617 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Mijn route ging dwars door het landschap naar het noorden, naar de heuvels. Niet dat ik tot nu toe geen hoogtemeters had gehad, maar dat was toch vaker glooiend dan dat er echt geklommen moest worden. Chimay was de eerste grote plaats in België, bekend van de biertje – ik nam er frieten. Vanaf daar ging het slingerend oostwaarts richting Bouillon en onder Bertrix langs. En daar had ik een medefietser – Aart kwam me een stukje vergezellen. Hij trof het niet, de regen kwam met bakken uit de hemel en bij mij liep alles die dag mis; weggetjes die op niets uitkwamen, afdalingen door modderstromen en afgesloten paden. Dus kwam ik chagrijnig uren later op de plek waar we elkaar zouden ontmoeten. Maar Aart en Eveline verwelkomden mij met een warme lach en deden of er niets aan de hand was.

IMG E8720 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

We troffen nog wat fikse buien, waarbij we bijna van de weg spoelden – zoveel water kwam er naar beneden. En ook nu was het een bijzondere route, met deze doorgang door een pikdonkere tunnel en over een stuk met grove keien. Maar ook nog wat stukken asfalt, waarbij de regen dusdanig naar beneden kwam dat het wel leek dat we door een rivier aan het fietsen waren. Een paar uren later liet Aart me gaan met de beschrijving hoe ik naar de dichtsbijzijnde supermarkt moest.

PKVE9543 2 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Verder oostwaarts ging het door Luxemburg, maar daar merkte ik niets van. Het was nog steeds klimmen en dalen, misschien iets minder steil hier. Net na Luxemburg ging ik naar het noorden, Duitsland in, over weggetjes door onherbergzaam gebied – mijn enige eetkans was bij een benzine-station; prachtig!


Ik hield niet bij hoeveel ik gefietst had, ik ging ervanuit dat mijn omfietsen voor onderdak en het afsnijden van onbegaanbare weggetjes in evenwicht zou zijn. Dus ik dacht dat ik de route gewoon moest afmaken in zijn totaliteit. Maar ik werd op de voet gevolgd door Thijs en hij verblijdde mij met het nieuws dat ik flink boven mijn oorspronkelijke KM’s zat. Ja, je leest het goed: “verblijdde” – ik begon het fietsen wel een klein beetje zat te worden. Mijn knieën begon op te spelen van het kracht zetten in de klimmetjes van de Ardennen en de ribben vonden het zware hijgen niet jofel. Ik begon lichamelijk te kraken en dan gaat het mentaal piepen. Maar hé, er was niets aan de hand en eigenlijk zat ik nog heerlijk op mijn Addict!

IMG 8744 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Er stonden dus meer KM’s op de teller dan verwacht. Nu hoefde ik niet perse de complete route af te leggen, dus ik wist dat ik nu af en toe wat af zou kunnen snijden; maar ja, waar dan? Want ik wilde uiteraard niet de mooiste stukken links laten liggen. Ik kwam weer meer in de bewoonde wereld; zo fietste ik door Monschau en logeerde ik in Niedeggen. In deze regio zag ik steeds meer de gevolgen van de overstromingen. Delen van fietspaden weg, bruggetjes verdwenen, meubels met vochtstrepen aan de rand van de weg en ik rook in de dorpen een vieze natte lucht.

IMG E8736 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca


Er waren ook wegafzettingen, op last van de politie mocht ik niet over een deel van de Hoge Venen in België. Door deze beperkingen werd mijn route vanzelf korter en ik moest vaker stukken lopen. Het einde van mijn fietstocht was in zicht en ja, ik kon warempel een stukje uitbollen. Een paar dagen iets relaxter qua afstanden en dan kon ik ontspannen met het lopen beginnen.

IMG 8805 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Op mijn einddag had ik weer gezelschap – Linda en Thijs fietsen een stuk mee. Heerlijk om weer bekende gezichten te zien en samen op zoek te gaan naar de koffie met wat lekkers. Via het drielandenpunt daal ik over MTB-paden af richting Withuis – ik geniet nog even na van de laatste kilometers op mijn Addict. Wat was het voorspoedig gegaan en ik had zoveel moois gezien onderweg!

EDKT1434 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

In Withuis hadden Linda en Thijs ondertussen mijn parc fermee ingericht. Hun auto stond klaar met mijn loopspullen en zij zouden mijn fiets meenemen naar huis. De video van mijn fietsfinish werd gemaakt en ik kon mij omkleden bij de auto – schone kleren, wat heerlijk! Ompakken ging redelijk snel, mijn slaapzak, zakmes én mijn favoriete sokken (die waren dan wel vies, maar tja als het je favorieten zijn..!!).
Nog even via de supermarkt voor mijn avondmaaltijd en ik kon met het loopdeel beginnen – het laatste onderdeel en een nieuw avontuur.

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
InkedNational Geographic Kaart Frankrijk Belgie en Nederland Engels  LI - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca
Categorieën
Geen categorie

ZWEMbubbel #thinkdeca

Hoe ga je 38KM zwemmen als je in de winter amper in het water hebt gelegen. Ik deed het op de bluf; ik zette in op mijn ultra-ervaring en mijn zelfverzekerdheid dat ik het kon want ik ben een diesel.
Van tevoren wist ik dat dit fysiek het zwaarste onderdeel zou zijn – ik wist dat enorm moest afzien, dus had ik hulmiddelen ingezet.

IMG 8328 2 1024x769 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Allereerst moest de route inspirerend zijn, het gevoel van A-B was extra belangrijk want dat zou een goede motivator zijn om door te zwemmen.
Buitenwater dus, tja dat is niet makkelijk in te vullen. Je kunt niet overal zwemmen en ook de veiligheid moet gewaarborgd worden. Tadaaa, dan komt natuurlijk Ron om de hoek kijken!
Mijn steun en toeverlaat als ik gekke dingen in het water wil doen. Als er iemand weet hoe ik mentaal en fysiek in het water ben, dan is het Ron. Hij begeleidde mij bij de Kanaaloversteek van de A2A en heeft voorkomen dat ik eruit werd gehaald door de kapitein. Hij wist dat ik het zou halen, terwijl de ervaren kapitein grote twijfels had.
Terug naar #thinkdeca; 38KM in buitenwater plannen. Ron maakte de route die én veilig was én mooi en waarbij onderweg mensen konden aanhaken. Want dat was mijn tweede motivator; de meezwemmers en support op de kant.

WMAU9726 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Zondagochtend plonsde ik in de Amstel met Ron in de kajak en Irene & Machiel als estafette-zwemmers voor het eerste deel. Op de kant stond Thomas, ook een vaste waarde in de ondersteuning van mijn zwemavonturen. Gekscherend had ik geroepen dat een koffie-stop ergens halverwege de ochtend echt fantastisch zou zijn => Thomas regelt dat dan ook gewoon, heerlijk!

Terug naar de zondagochtend, natuurlijk sta ik te springen bij de start, vol met energie en motivatie, vrolijk kletsend. Strategie voor het zwemmen, elk half uur een stop met wat te drinken en/of eten en na 3 uur een grotere en langere stop met meer eten en staan op de voeten.
Ron bepaalt wanneer de stop is; tot die tijd blijf ik zwemmen. De Amstel zit vol bochten en de kant is geen rechte lijn. Dus op deze rivier moest ik blijven opletten om niet de kant in te zwemmen. Erg handig was dus ook de support van Irene en Machiel, als ik één van hen zag kon ik daar ook weer mijn koers op bepalen.

thinkdeca jacomina 51323904659 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Tijdens het zwemmen zit je in een bubbel; je hoofd zit het merendeel van de tijd onder water en in Nederlandse wateren valt niet veel te zien. Als je ademt dan zie je de kant met gras of riet maar meer ook niet; af en toe hoor je een bootje onder water en een paar tellen later zie je die voorbij varen. Alleen bij het oriënteren krijg je een idee van hoe je omgeving er uit ziet. Fijn is dan ook de afleiding onderweg als je een medezwemmer of iemand in bootje dichtbij ziet. Je weet namelijk, met hen kan ik bij de stop even kletsen.

Bij de grotere stop met koffie (warme, verse koffie!) sluiten Linda & Maike met de kajak aan om ook een deel te estafetteren – zij hebben helaas een lekke kajak dus moesten onderweg af en toe pompen. Dat gaf lekker wat reuring en dus afleiding.
Bij de Tolhuissluis moeten we het water uit – schutten in een sluis als zwemmer zijnde is te gevaarlijk. Inmiddels hebben we bijna 12KM afgelegd. Linda en Maike waren net daarvoor afgezwaaid en hier zwaaiden Irene en Machiel ook af.
Ik mocht alleen verder – mijn eigen bubbel in. De Drecht is vrij smal en het was druk met de bootjes dus was er flink veel golfslag en ook ik moest flink opletten want niet alle kapiteins letten heel erg op.
Het golven van het water vond ik lastig, want dat betekende dat ik steeds uit mijn ritme werd geslingerd. De vermoeidheid begon al flink toe te slaan dus elk ritme-verstoring kost fysiek en mentaal veel energie. Ik begon hoe langer hoe meer te worstelen en mezelf in de bubbel gek te maken.
Ron merkte het en door het te benoemen kon ik het beter weg zetten. Accepteren en meer mee bewegen met de verstoringen was het devies, letterlijk en figuurlijk.

thinkdeca jacomina 51324183820 o 768x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Aan het einde van de Drecht is een t-splitsing met de Oude Wetering. Het was inmiddels einde zondagmiddag dus loeidruk.
Te druk om daar te zwemmen – dus besloten dat ik daar uit het water ging. We vroegen een bewoner of ik via zijn achtertuin naar de weg mocht. Daar zou Thomas mij ophalen. Ron moest door met kajak om aan te kunnen leggen bij onze overnachtingsplek.
Hij ondervond in de kajak aan den lijve dat zwemmen dat moment levensgevaarlijk zou zijn geweest – er werd gescheurd en gecrossed op de vaarweg.
Met ruim 18KM op de Garmin was het ook wel voldoende zwemmen voor de eerste dag. Niet veel later lig ik bij het idyllische zomerhuisje aan het water uitgeteld in het gras. Poeipoei, ik was gebroken en mijn armen lagen eraf, ik strompelde af en toe naar het toilet of de koelkast en droeg zes lagen kleding omdat ik het koud had.


Als ik dacht aan de dag van morgen dan zonk de moed mij in de schoenen en ik wilde ik al bijna gaan huilen. Dus liet ik die gedachte gaan; het enige wat ik kon doen was zo goed mogelijk herstellen dus vol overgave gaf ik mij daar aan over.
Slapen deed ik niet veel, mijn lichaam was veel te rusteloos maar ontspannen liggen met muziekje op de oren ging best okay.

thinkdeca jacomina 51323904164 o 2 767x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Maandagochtend werd ik het water ingemikt bij Oude Wetering – zo’n 50m verwijderd van het punt waar ik uitgestapt was. Support op de kant was Koen – hij had mij zondags niet zien zwemmen maar maakte zich wel zorgen toen ik ’s maandags startte. Het leek niet op zwemmen en het voelde niet als zwemmen.
Gelukkig had ik nog wat kilometers om de spieren weer soepel te krijgen om normale zwemslagen te kunnen maken. Inmiddels zwom ik op de Ringvaart makkelijk navigeren met de kant langszij. Na de koffiestop (verse warme koffie met brownie – daar kun je heel gelukkig van worden!) zag het er alweer bijhijna normaal uit.

IMG E8486 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Na deze overheerlijke stop ging het linksaf door de Hanepoel en zwom ik via de Boerenbuurt naar de Kever. Een race met de zeilboten werd op het smalle stuk gewonnen, maar op de Kagerplas verloren toen zij voor de wind weg konden varen.

thinkdeca jacomina 51323390333 o 768x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Op de plas was de wind meer merkbaar en ook de golfslag – ik werd weer heen en weer geslingerd en had het idee dat ik niet vooruit kwam – de bubbel kreeg een negatieve lading. Aangezien je daar niets mee opschiet, ging ik mijn focus verleggen. Hoe ging het tellen in het Frans ook al weer?
Ik kwam er niet uit met 60, 70, 80 en 90 => mooi tijdverdrijf zo richting mijn grote pauze.

In De Bak, langs de kant tussen de waterplanten aan de voet van een molen at ik mijn lunch. Het moraal was er nog maar mijn zwemmen zag er niet zo best meer uit. Mijn zwembeweging probeerde ik uit te voeren met de minst mogelijke energie dus zo laag mogelijk overhalen. Het zag er niet echt energiek of als een vloeiende beweging uit en zo voelde het ook niet.
Maar hé, ik kwam nog steeds vooruit in een acceptabel tempo; tenminste.. wat is acceptabel na 28KM zwemmen? Ik moest er nog steeds 10 om bij de finish te komen. Kortom, hoofd weer in het water en in mijn bubbel door gaan. Zolang ik blijf zwemmen, kom ik ergens.

thinkdeca jacomina 51323390643 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Een fijne verrassing was dat Irene ineens op de kant van het Oegstgeesterkanaal klaar stond in haar badpak om weer mee te zwemmen. Ook het zwemmen in het kanaal was fijn; door de rechte kanten hoefde ik minder te oriënteren want mijn hoofd optillen kon ik bijna niet meer.
Maar ja, daardoor was er ook minder afleiding maar ach, op dit moment wist ik toch niet meer waar ik wel of niet blij van werd. Ik was aan het pushen want ik wilde klaar zijn maar het kostte enorm veel moeite om fatsoenlijk de armen over te halen.

thinkdeca jacomina 51323904209 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Terug in mijn bubbel, terug naar het grote geheel – ik heb potdikkie al meer dan 30KM gezwommen – waanzin! Dus gaf ik mezelf een figuurlijk schouderklopje en zwoegde verder. Het kanaal ging over in een ander kanaal, ik zwom onder een snelweg door en hé in de verte zie ik de zeesluizen.
Nu mag ik vanmezelf een heel klein beetje uitkijken naar de finish want die is nu echt niet ver meer. Maar het is alsof ik in stroop zwem, ik heb het gevoel dat ik niet vooruit kom en de sluizen komen niet dichterbij. Ik zwem langs bootjes en mag van mezelf niet meer vooruit kijken en dan flitst het door me heen: het is net het Kanaal.
Bij de gedachten aan het Kanaal besef ik dat een vergelijk echt nergens op slaat; dit water is comfortabel, de oever is dichtbij, het water is zoet en er is bijna geen wind. Wat zeur ik nou! Ik zie het allemaal weer wat positiever in, maar helaas zwem ik er geen sikkepit harder van.


Het duurt lang, maar de afwateringsluizen komen toch echt dichterbij en ik mag linksaf de haven in zwemmen. Ik denk dat ik echt heel dicht bij de finish ben maar het blijkt een water van een paar honderd meter te zijn tot het einde. Kiezen op elkaar en door malen met die armen.
En dan.. aan het einde van dit watertje is de finish => ik heb het gered!

IMG E8488 2 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
Categorieën
Geen categorie

Vakantie vieren – ik hou er wel van!

…en wie niet eigenlijk?! Maar toch kijkt men verbaasd als ik over mijn zomervakantie vertel. #knipoog

Een deca-triatlon, ofwel een 10-voudige, als basis voor je trip => ik deed het gewoon. Zwemmen van Nes aan de Amstel naar Katwijk aan Zee (38KM), gravellen via België, Frankrijk, Luxemburg en Duitsland naar Withuis (1800KM) en lopend naar startpunt in Nes (422KM).

decatotaal 1024x1024 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

Een mooie vakantie van ruim drie weken!
Het vergt een iets andere voorbereiding maar onderweg was het ritme heel relaxed: opstaan – eten – bewegen – eten – slapen en dat in een mooie omgeving; klinkt als vakantie voor mij.
Even serieus, het vakantiegevoel was niet altijd aanwezig. Het zwemmen was mega-zwaar en op het laatst moest ik mezelf echt pushen. Bij het gravellen was het soms tieren omdat een weg afgesloten was en ik “helemaal” om moest rijden. En bij het lopen kwam ik erachter dat dat in je eentje wel erg saai is…

Maar hé, dan keek ik weer om mij heen, plaatste ik mijzelf in gedachten op de kaart van het grote geheel en dan brak de lach weer door => hoe vet is dit! Oh ja, iets eten hielp meestal ook wel…

IMG 8623kopie 1024x768 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

In de komende blogs neem ik je mee op mijn avonturen tijdens #thinkdeca en lees je alles over mijn hobbels, mijn gedachten, mijn eye-openers en nog veel meer – stay tuned.

Categorieën
Geen categorie

#THINKDECA – loop

Last but not least van mijn deca-triatlon is het loopdeel. Niet iemand van het team die een route heeft uitgezet, maar ik volg de wit-rode markering van het Pelgrimspad; een LAW (Lange Afstand Wandeling) dat dwars door Nederland loopt. 

Wit rode markering Lange Afstand Wandelpad 1024x768 - geen-categorie - #THINKDECA - loop
wit-rode markering van de LAW’s

Ik start met lopen in Withuis en ga richting noord. Door het Savelsbos, Geuldal, via Gulpen, Ubachsberg en Voerendaal kom ik in Spaubeek uit. In het nog steeds heuvelige landschap zijn vele kerken, kapellen en wegkruizen te zien. Na Sittard wordt het vlak en ga ik door het witte stadje Thorn, langs Weert, over de Strabrechtse hei bij Heeze, door de bossen bij Valkenswaard en Middelbeers en langs de Oisterwijkse vennen. Dan loop ik door naar Vught en ga dan door naar de Loonse en Drunense Duinen. Na het vestingstadje Heusden gaat het pad door de uiterwaarden van de Bommelerwaard en langs de slingerdijken tot aan Gorinchem. Het landschap tot diep in het Groene Hart bestaat uit graskaden, tiendwegen, jaagkaden en boezemkaden. Vanaf Aarlanderveen steek ik via de Nieuwkoopse Plassen en langs de Kromme Mijdrecht door naar Nessersluis – mijn finishplek.

IMG E84651 1024x769 - geen-categorie - #THINKDECA - loop

Het is het laatste onderdeel en ik vermoed ook het zwaarste onderdeel. Ik kan me namelijk indenken dat er zo’n moment komt dat ik er wel klaar mee ben en dat mijn benen en voeten er helemaal klaar mee zijn. Afleiding kan ik dan wel gebruiken, kortom medelopers zijn zeer welkom. Houd mijn sociale media in de gaten, daar zal ik tzt wel een oproep voor plaatsen.

Mijn tijdsplanning voor de #thinkdeca:

twee dagen zwemmen: 18 + 19 juli as

twaalf tot vijftien dagen fietsen: 20 – 31 juli tot 3 augustus

en dan heb ik nog 14 of 11 dagen over voor het lopen…