Ga je in je wetsuit in het zwembad zwemmen… Wat ga je nú weer doen..?
Eindelijk kon ik het ticket naar Amerika boeken en nu ben ik mij dus in ultra-korte tijd aan het voorbereiden op #thinkbig! Een net wat andere versie dan degene waar ik twee jaar voor ingeschreven stond – maar nog steeds een grote uitdaging. Over twee weken vlieg ik naar Amerika en over drie weken ben ik al gestart.. ik doe de TransAmTri North Edition!
1500 mijl bikepacking naar het noorden, onder andere door de Appalachen en Shenandoah bergen, naar Cumberland, Maryland
150 mijl lopen over de Allegheny Passage Trail naar Point State Park, Pittsburgh, PA
Alles zelfvoorzienend – dus mijn eigen eten regelen, mijn eigen overnachtingsplekken regelen, zelf de route vinden etc. Uiteraard ben ik weer te volgen: mijn stip via mijn volg-pagina, op Insta mijn verhaal, op Strava mijn dagetappes en via de op TransAmTri-Facebook de dagelijks verplichte foto.
Oh ja, en waarom dan zwemmen in mijn wetsuit in het zwembad? In Florida is het water warm maar toch ga ik het koud krijgen dus is het wel fijn om mijn wetsuit weer eens te passen (hij past!) en om de warmte te voelen. Sponsoralert: ik ben super blij met mijn deboer wetsuit!
Last but not least van mijn deca-triatlon is het loopdeel. Niet iemand van het team die een route heeft uitgezet, maar ik volg de wit-rode markering van het Pelgrimspad; een LAW (Lange Afstand Wandeling) dat dwars door Nederland loopt.
wit-rode markering van de LAW’s
Ik start met lopen in Withuis en ga richting noord. Door het Savelsbos, Geuldal, via Gulpen, Ubachsberg en Voerendaal kom ik in Spaubeek uit. In het nog steeds heuvelige landschap zijn vele kerken, kapellen en wegkruizen te zien. Na Sittard wordt het vlak en ga ik door het witte stadje Thorn, langs Weert, over de Strabrechtse hei bij Heeze, door de bossen bij Valkenswaard en Middelbeers en langs de Oisterwijkse vennen. Dan loop ik door naar Vught en ga dan door naar de Loonse en Drunense Duinen. Na het vestingstadje Heusden gaat het pad door de uiterwaarden van de Bommelerwaard en langs de slingerdijken tot aan Gorinchem. Het landschap tot diep in het Groene Hart bestaat uit graskaden, tiendwegen, jaagkaden en boezemkaden. Vanaf Aarlanderveen steek ik via de Nieuwkoopse Plassen en langs de Kromme Mijdrecht door naar Nessersluis – mijn finishplek.
Het is het laatste onderdeel en ik vermoed ook het zwaarste onderdeel. Ik kan me namelijk indenken dat er zo’n moment komt dat ik er wel klaar mee ben en dat mijn benen en voeten er helemaal klaar mee zijn. Afleiding kan ik dan wel gebruiken, kortom medelopers zijn zeer welkom. Houd mijn sociale media in de gaten, daar zal ik tzt wel een oproep voor plaatsen.
Mijn tijdsplanning voor de #thinkdeca:
twee dagen zwemmen: 18 + 19 juli as
twaalf tot vijftien dagen fietsen: 20 – 31 juli tot 3 augustus
en dan heb ik nog 14 of 11 dagen over voor het lopen…
1800 kilometer bikepacking – daar kun je wel een mooie route voor bouwen! De trigger voor mij om Amerika te gaan doen, was het bikepacking van A naar B. Mijn nieuwe uitdaging moest dan op z’n minst een stuk bikepacking hebben en dat was het begin van #thinkdeca. Om er een extra twist aan te geven, wilde ik wel graag gravelen. Dus ik klopte weer bij Thijs aan. Thijs had me geholpen met het uitpluizen en inzichtelijk maken van de TransAm-route én hij had mijn gravelparkoers ontworpen voor de allereerste Dutor (Double Triatlon Off Road) in Nederland.
testrit met bepakking naar BikeShoe4U voor nieuwe schoenen
Bij de brainstormsessie met het #thinkdeca-team kwamen de mooiste ideeën voor een route voorbij. En om eerlijk te zijn, er is nog wel een brainstorm-idee blijven hangen voor een volgend avontuur…
Maar voor nu is het de bedoeling dat ik met vier weken klaar zou kunnen zijn met de hele deca. Verder wil ik bij voorkeur het zwemmen en lopen in Nederland doen (organisatorisch makkelijker en er kan aangehaakt worden).
Het wordt een prachtige route en ik heb er al reuze zin in om door de verschillende landschappen te trekken. Mijn start is in Katwijk aan Zee, want daar ben ik uit het water gekomen na mijn 38KM zwemmen. Dan rijd ik langs de kustlijn naar het zuiden, België in en door (iets meer landinwaarts) om dan bij de Opaalkust weer terug naar de kust te steken en verder af te zakken langs de krijtrotsen. Ten zuiden van Amiens steek ik door het Franse landschap richting Compiègne. Vanaf daar ga ik schuin omhoog richting de Ardennen en daar slinger ik richting het oosten, dwars door Luxemburg naar Duitsland. En dan weer naar het noorden door het grensgebied met België. Net onder Maastricht kom ik dan bij Withuis van de fiets om met het lopen te starten. Het is geen vlak parkoers, ik rijd door bossen en velden, langs de kust en rivieren, door steden en gehuchten – kortom een enorm afwisselend landschap.
Tijdens mijn #thinkdeca blijf je op de hoogte door mij op Insta of FB te volgen. Op mijn Volg-pagina kun je zien waar ik precies ben.
Uiteraard stap ik weer met Ron in het schuitje als ik een zwemroute nodig heb. Ron kan goed inschatten wat ik leuk vind en aan kan. En ik heb compleet vertrouwen in Ron. Samen hebben we al de nodige zwemavonturen meegemaakt.
Voor mijn #thinkdeca leg ik een afstand van 38KM zwemmend af. Het liefst zwem ik van A naar B; nu hebben we veel water in Nederland maar je kunt niet overal zwemmen. Dus dat is puzzelen waar en hoe (zie zwemroute verderop in blog).
Ondanks dat ik er luchtig over doe, is dit niet zomaar een stukje zwemmen. Alles wordt uit de kast getrokken om dit goed te laten slagen. Zo is er een aanvalsplan, dat is een plan waarmee ik het voor mezelf behapbaar maak. Omdat ik geen haast heb, wil ik twee dagen zwemmen met de nodige stops onderweg.
Uiteraard is er een eet/drinkplan want anders kom ik er niet; dit plan hangt nauw samen met mijn aanvalsplan. En ja, er staat boterkoek op! (bekijk mijn “uitfietssessie” na de Arch2Arc om te weten waarom boterkoek een terugkerend item is)
En dan zijn er de materialen, die moeten goed in orde zijn anders zouden ze zomaar een spelbreker kunnen zijn. Met name het wetsuit luistert nauw; er hoeft maar een naad verkeerd te lopen of je hebt binnen de kortste keren schuurplekken. Tegenwoordig zwem ik in een deboer wetsuit en die bevalt super.
blij met mijn deboer wetsuit
Uiteindelijk moet ik zelf fysiek en mentaal de klus gaan klaren; deel 1 van mijn #thinkdeca. Ik spring bij Nessersluis in de Amstel en klauter na twee dagen bij Katwijk aan Zee uit de Oude Rijn.
Zwemdeel 1; start bij Nessersluis (staat nu als eindpunt in deze kaart) in de Amstel en via Bilderdam naar de Drecht tot boven Oude WeteringZwemdeel 2; ik vervolg mijn zwemweg via Kever, de Kaag, Oegstgeester kanaal en de Oude Rijn naar Katwijk aan Zee
Zondag 18 juli start ik en ik zwem in twee etappes/dagen. Mijn verwachte snelheid is zo’n 2,5 à 3KM per uur. Je bent welkom om een stukje mee te zwemmen, te supporteren of te crewen. Laat me weten of je erbij bent.
Mijn vakantieplannen beginnen vorm te krijgen – Ron zorgt voor de zwemroute en begeleiding, Thijs heeft de fietsroute geplot en lopen doe ik op een LAW (gepijlde lange afstands wandeling). Vier weken de tijd heb ik om een deca triatlon (=tienvoudige) af te leggen; 28 dagen voor 38KM zwemmen, 1800KM fietsen en 423KM lopen => klinkt als vakantie toch?!
Deca route: blauw=zwem; oranje=fiets; groen=loop
Waarom dit? Mijn trigger om mee te doen aan de TransAmTri was het bikepacking-deel; het toeren door een landschap en onderweg zelf alles regelen van eten/drinken en onderdak dus waarom dan ook niet in mijn vakantie. En dit was weer het moment dat mijn gedachten een stapje verder – hoe vet zou het zijn om daarvoor een stukje te zwemmen en daarna ook te lopen? En als je dan vier weken vakantie hebt dan is het bijna logisch om de afstanden van een deca te doen => #thinkdeca
De wedstrijd is een aantal dagen bezig, maar ik laat het aan mij voorbij gaan. Achteraf gezien was het geen moeilijke beslissing om niet naar Amerika te gaan. Ik had alles op een rijtje gezet – gewikt en gewogen – en ja dan neem je een beslissing.
Lastiger vond ik het om er de afgelopen weken mee om te gaan. Het voelde alsof ik mentaal moest afkicken. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik met #thinkbig bezig was geweest.
En deze week, dinsdag is de wedstrijd gestart, vind ik het echt even niet leuk. Ik vermijd updates en berichten van overzee. Het blijft rond dwarrelen in mijn hoofd dat het toch wel heel erg gaaf was geweest als ..etc.. En hoop op volgend jaar hoef ik niet te hebben – dit is zo kleinschalig, de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer. Ondertussen ben ik doelloos aan het bewegen en dat helpt ook niet echt mee.
Dus, het is de hoogste tijd om plannen te gaan maken. Midden juli heb ik vier weken vakantie en er is al iets aan het borrelen in mijn hoofd.. en ja, dat is uiteraard weer iets met sport en iets ultra-achtigs. Binnenkort meer – blijf me volgen!
Het rommelt in mijn hoofd – ik probeer het van me af te schuiven maar dat lukt niet altijd. Ga ik wel of niet van start bij de TransAmTri??!
Mijn grote uitdaging, #thinkbig, Trans America Triathlon staat in de agenda – eind mei is de start. Vanuit Amerika is het bericht duidelijk: het gaat gebeuren. Supertof…. maar hoe zit dat eigenlijk bij mij? Er zijn drie dingen die mij bezig houden.
Uiteraard kunnen we niet in de toekomst kijken en weet ik niet of ik te zijner tijd naar Amerika mag reizen – onzeker punt nummer één. Maar goed, dit is extern en ik heb er geen invloed op. Er is een risico dat ik niet kan/mag gaan, teleurgesteld zal ik uiteraard zijn; maar uit ervaring weet ik dat ik goed ben in ombuigen/omdenken. Vorig jaar werd de TransAm gecanceld maar heb ik uiteindelijk enorm toffe dingen gedaan en dat voelde niet als plan B. Denk aan #thinksmall, #thinkmedium en #thinklarge – micro-avonturen in eigen land.
De routes van #thinkmedium: 14 dagen en 14 keer een 111-triatlon vanuit huis
Het tweede ding waar ik mee in mijn maag zit, is de fysieke belastbaarheid van mijn lichaam. Ik weet dat ik na de TransAm in puin lig; ik weet dat ik door grenzen heen ga en de fysieke overbelasting op vele fronten op zoek maar wat voor effect heeft dat op de lange termijn? Voor het fietsen en lopen heb ik er vertrouwen in dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd kan komen – natuurlijk zal ik de eerste maanden niet in een zadel willen zitten en doen de hardloopschoenen pijn aan mijn voeten, maar op de lange termijn denk ik dat dat wel weer goed komt. Maar van het zwemmen vind ik het lastig om goed in te schatten wat ik “waard” ben en hoe ik 50KM uit mijn wetsuit-mouw kan schudden. Het afgelopen jaar heb ik zo weinig kilometers gezwommen dat ik huiverig ben voor de belastbaarheid van mijn schouders. En ook omdat ik weet dat de komende tijd er niet enorm opgebouwd kan worden in het water.
Zwemmen in Oosterschelde tijdens #thinksmall: in 28 dagen door Nederland bij vrienden en bekenden langs en elke dag minimaal 1/100 deel van de TransAm afstand afleggen
Het derde punt is onvatbaar voor mij en daarmee maakt het mij enorm onzeker op mentaal vlak, maar fysiek ondervind ik er ook grote invloed van. Achteraf gezien ben ik al een aantal jaar aan het worstelen; fysiek achteruit, mentaal onzeker, niet meer wegkomen wat normaal wel lukte, dubbellang herstel van kleine uitspattingen – maar altijd had ik er wel een verklaring voor (ik ging steeds meer ultra – dan word je langzamer, ik word ouder – dan heb je meer herstel nodig, ik heb altijd al last van knieën- dus het ligt aan de hardloopschoenen, etc). Maar als ik echt diep in mijn hart keek dan wist ik dat het eigenlijk niet goed zat maar het ging niet slecht genoeg om er werk van te maken. Tot herfst dit jaar, ik moest in kort tijdsbestek steeds meer tandjes terug schakelen; langzamer op de fiets, langzamer hardlopen en nog steeds hadden die beweegmomenten grote impact op mijn lichaam. Na de DUTOR (begin oktober) besloot ik om het roer om te gooien – kort+kracht kregen de aandacht. Geen lange trainingen meer en de sportschoot weer in. Lastige beslissing als je weet dat ik enorm van buitenspelen hou en het liefst alles met een ommetje doe. Het leek even wat beterder te gaan maar uiteindelijk had ik ook moeite met intervals en ook sprongoefeningen. Inmiddels was het december en ik was redelijk gefrustreerd omdat ik niet wist wat er gaande was en vooral niet hoe ik het aan moest pakken. Bij een online cursus van Stacy Sims kom ik er achter – ik vink een lijstje af met mogelijke symptomen en ik concludeer dat ik in de overgang zit… en als ik terug kijk, ik zit er al een tijdje in.. Pfieuw – dat zet heel veel dingen in zijn perspectief!
Inmiddels lijkt het erop dat ik uit de neerwaartse spiraal ben en in een steady state modus zit. Ik heb soms het gevoel dat ik weer oneindig kan fietsen, dat ik fysiek met kleine stapjes sterker word en dat ik mentaal meer aan kan. Het is balanceren op een dunne draad, maar er is vertrouwen.
Donkere luchten én zon tijdens de #thinklarge: een ultra-triatlon langs de kustlijn van Nederland
Op dit moment ben ik mentaal en fysiek niet sterk genoeg om de TransAm te doen. Of ik dit in mei ben dat weet ik niet. Voorlopig concentreer ik me op de positieve balans – ik ben blij waar ik nu sta en hoe ik me voel. TransAm zou een groot kado zijn als ik die kan doen maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Maar tja, wat zijn de voorwaarden om zoiets groots te kunnen finishen en wanneer weet je of je het aankan? Uiteindelijk komt het aan op “gut feeling”… van binnenuit moet het goed voelen – ik neem de tijd, het antwoord komt vanzelf.
Ja, het is weer zo ver.. ik ga weer eens wat doen.. donderdag 8 oktober start ik DUTOR: Double Ultra Triathlon Off Road! Een dubbele triatlon, dat betekent 7,6KM zwemmen – 360KM fietsen – 84,4KM lopen en deze keer alles off road. Soms klinkt het behapbaar en soms vliegt het me aan… kortom, ik heb weer een uitdaging te pakken. Enne voor zover we weten is dit nog nooit eerder gedaan – dat is dan stiekem heel vet!
Een dubbele triatlon off road – wie verzint dat nou? Het initiatief komt uit Amerika – je doet je race in eigen omgeving waarbij minimaal 75% off road is. Nu klinkt dat supertof en gemakkelijk te organiseren om een fietsroute uit te zetten over de MTB-parkoersen en hard te lopen over bospaadjes…echter, op de meeste off road plekken in NL mag je na zonsondergang niet zijn.
Oef en nu wordt het een stuk lastiger… zoeken naar paadjes en wegen waar ik wel mag zijn in het donker. Het midden van NL valt dan al snel af want alles wat onverhard is, ligt in een natuurgebied – de enige kans is particulier terrein, maar die zijn meestal niet zo groot en waar te beginnen en hoe dat te vragen? Voor het fietsen moet ik dus verder kijken.. samen met Thijs (team #thinkbig) bestudeer ik de kaart en komen we tot de conclusie dat het het oosten moet zijn – daar zijn wegen en paden te vinden die verbindingsroutes zijn en niet door natuurgebied lopen. Thijs is nu hard aan het klussen om een route in elkaar te zetten.
Ondertussen lijkt het mij, gevoelsmatig, fijn om in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug mijn loopdeel af te werken. Bordjes checken langs verschillende paden en op zoek naar particuliere terreinen. De loopronde hoeft niet meer dan 10KM te zijn, dan kan ik telkens langs hetzelfde punt komen voor eten en drinken aanvullen. Maar vooralsnog ben ik nog hard bezig om dit te vinden..
Qua routes dus een flinke uitdaging om iets in elkaar te zetten; behalve dan het zwemmen.. zoals het er nu naar uitziet wordt dat Bussloo. Al een tik richting het oosten en water groot genoeg om me te vermaken tijdens de 7,6KM.
Afijn, #thinkdouble wordt een prachtig avontuur. En als jij tips hebt of een handje wil uitsteken bij het supporteren – laat het me weten!
Het is altijd raak…als ik een zwemtocht met Ron doe, wordt het een avontuur. Vorig jaar bij mijn 10-uurs zwem in het Gooimeer moesten we eerder stoppen vanwege storm. En bij mijn Kanaaloversteek heeft Ron alle zeilen bij moeten zetten om mij in het water te houden. Afijn, een stukje zwemmen langs de kust met stroom mee klinkt dan toch als een peulenschil?
Mijn #thinklarge was een triatlon langs de kustroute, starten bij de grens met België en finishen bij Duitsland. Dat betekende zwemmen van België naar Breskens, een kleine 15KM grofweg op de kaart uitgemeten. Waterkaarten erbij, getijde-tabellen en een gunstige starttijd bleek zondagmiddag 14:00 te zijn. Dan komt de vloed op, dat betekende stroom mee richting Breskens en het was westenwind, kracht 3.
Zondagochtend, kano op het dak en de fiets met spullen achterin, gingen we op weg naar Zeeland. Auto zo ver mogelijk zuid parkeren, dat betekende bij Cadzand Bad. Kano, zwemspullen, eten en drinken uitladen en op zoek naar een goed startpunt. Precies in het midden van Het Zwin liep de Belgische grens en waren we net ten zuiden van het kitesurf veld. Hier zou ik starten met mijn #thinklarge!
Kijkend naar de zee zou het een toffe zwem worden… allereerst een pittige branding om doorheen te moeten en ook daarachter was de zee niet kalm. Dit is waar ik van hou! Nu is het alleen voor een kanoër niet zo gemakkelijk om in die golven langzaam te moeten varen. En ook al niet gemakkelijk om een instabielere kano te hebben omdat er bovenop een kist met eten en drinken staat. Afijn, je kunt je indenken dat Ron een paar keer omgegaan is. Op zich niets aan de hand, alleen ongemakkelijk en het kost dan wat tijd om weer op zee te komen. Alleen die laatste keer, dat was minder tof omdat dit bij een rotskust gebeurde. Ron is dan ook niet geheel zonder schrammen en schaafwonden uit het avontuur gekomen.
En ik? Ik had de tijd van mijn leven. Vooruit, in het begin vond ik het water frisjes en kreeg ik flashbacks naar Het Kanaal toen ik het ook koud had in de eerste uren. Maar toen er een containerschip dichtbij passeerde kwam er een smile op mijn gezicht die er niet meer vanaf ging. Wat was het fantastisch om hier te zwemmen, stroom mee, zonnetje aan de hemel en lekker onstuimig water. Na 3,5 uur was ik bij het eindpunt van het zwemmen. En stond ik op de kant in badpak met boei. Dat het toen nog een uur duurde voor ik herenigd was met Ron en Thomas was deel van het avontuur. Superfijn was het dat de Reddingsbrigade ons ons plan liet uitvoeren en ons vanaf de zijlijn in de gaten hielden. Alle kudos voor deze kanjers en uiteraard een donatie voor het goede werk dat ze verrichten.
Het zat eraan te komen; mensen in mijn omgeving riepen het al… komt er nog iets tussen ‘medium’ en ‘big’? Ik had nog een kleine drie weken vrij dus er kon nog wat gepland worden.. en al snel bedacht ik mij dat ik het deze keer in het normale triatlon-format wilde doen. Lang zwemmen, lang fietsen en lang lopen => ultra-triatlon. Nu houd ik meer van A-naar-B parkoersen dan rondjes en dan heb ik hulp nodig bij het zwemmen. Wie beter te vragen dan Ron, mijn steun en toeverlaat tijdens de Kanaaloversteek! Voor we het wisten lag er een prachtig plan op tafel. Ron kon zich verdiepen in getijden, stroming, weersvoorspellingen, etc. En ik kon me voorbereiden op een zeezwem, bikepackingtrip en ultra-loop.
Zondag 26 juli 2020 startte ik op de Belgische grens bij Cadzand Bad; vier dagen en 23 uur en 15 minuten later tikte ik de Duitse grens bij Nieuwe Zijl aan. In die tijd had ik de complete kustroute, incl ommetje langs Ijsselmeer, van 800KM afgelegd. Daarvan had ik 13KM in zee gezwommen, 737KM gefietst en 50KM gelopen.
Dit avontuur was weer heel speciaal; een mooie kustroute waar ik enorm van genoten heb, waarbij ik onderweg veel mee maakte en mij een hoop nieuwe inzichten gaf – er volgen nog meer blogs.. #staytuned
