17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triatlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!
De TransAmTri North Edition startte met zwemmen, 25 km, in Lake Cane, Orlando. Al bikepackend ging het parkoers via de Blue Ridge Parkway en Skyline Drive in ruim 2200 km naar Cumberland. Het lopen was 250 km op de Great Allegheny Passage naar Pittsburgh. Een groot avontuur dat op het zwemmen na, self-supported was – dus zelf je eten/drinken, overnachtingen regelen en bij eventuele detours moest je dit ook zelf oplossen. En ondanks de moeilijke en soms lastige momenten kan ik maar één ding zeggen: “I loved every minute of it.”
Terwijl ik weer ritme in mijn leven probeer te krijgen, zweef ik zo af en toe nog op mijn wolk van de fantastische belevenis. Ondertussen schrijf ik, ik heb zoveel meegemaakt dat ik leuk vind om te delen – dus ja, er komt nog een serie blogs aan => longer stories to come!
Tijdens de TransAmTri ben ik verplicht een tracker mee te nemen (en aan te hebben staan.. uiteraard) – zo kan er een beetje in de gaten gehouden worden of ik het juiste parkoers afleg. Maar vooral ook omdat het leuk is om mij en de andere avonturiers op de voet te volgen in dit te gekke event.
Aan mijn stuur hangt de oranje tracker; de andere beeldschermen zijn mijn GPS-en.
Ga je in je wetsuit in het zwembad zwemmen… Wat ga je nú weer doen..?
Eindelijk kon ik het ticket naar Amerika boeken en nu ben ik mij dus in ultra-korte tijd aan het voorbereiden op #thinkbig! Een net wat andere versie dan degene waar ik twee jaar voor ingeschreven stond – maar nog steeds een grote uitdaging. Over twee weken vlieg ik naar Amerika en over drie weken ben ik al gestart.. ik doe de TransAmTri North Edition!
1500 mijl bikepacking naar het noorden, onder andere door de Appalachen en Shenandoah bergen, naar Cumberland, Maryland
150 mijl lopen over de Allegheny Passage Trail naar Point State Park, Pittsburgh, PA
Alles zelfvoorzienend – dus mijn eigen eten regelen, mijn eigen overnachtingsplekken regelen, zelf de route vinden etc. Uiteraard ben ik weer te volgen: mijn stip via mijn volg-pagina, op Insta mijn verhaal, op Strava mijn dagetappes en via de op TransAmTri-Facebook de dagelijks verplichte foto.
Oh ja, en waarom dan zwemmen in mijn wetsuit in het zwembad? In Florida is het water warm maar toch ga ik het koud krijgen dus is het wel fijn om mijn wetsuit weer eens te passen (hij past!) en om de warmte te voelen. Sponsoralert: ik ben super blij met mijn deboer wetsuit!
Vrijdag 4 maart 20.00 uur – Sälen, Zweden Tien – negen – … drie – twee – één! De stroom van zo’n 1.000 langlaufers komt in beweging – wij gaan mee in de loipe. Langzamerhand zien we de lampjes voor ons rechtsaf gaan en bergop, onze eerste en meteen zwaarste klim. Het is nog onwerkelijk: we zijn gestart met ons avontuur!
Al eerder heb je kunnen lezen dat ik samen met Esther een (te) gek plan heb: samen de Nattvasan, 90 kilometer in de nacht, langlaufen. En nu, nu zijn we volop in training – lees er meer over in ons blog op de Vasa Sport website.
Deel drie van mijn #thinkdeca is gestart. Zaterdags, einde van de middag wandel ik weg uit Withuis met mijn avondmaaltijd in de hand.
Thijs en Linda wandelen met me op naar het punt waar ik het Pelgrimspad ga volgen. Dat is de LAW (Lange Afstand Wandeling) met de rood-witte signalering, die ik volg richting Nessersluis. Maar het duurt nog wel even eer ik terug bij mijn startpunt ben. Vanavond is het doel om de camping aan de bosrand te bereiken. Onderweg op een bankje met uitzicht eet ik mijn avondmaaltijdsalade. Het is even wennen, rugzak op en wandelen.. ik voel mijn voeten nu al. Dat is natuurlijk aanstellerij – althans, uiteraard ik voel ze maar dat zal de komende dagen vaker en meer worden – dus kan ik er beter maar niet teveel aandacht aan besteden.
Gek idee, ik ben begonnen aan het laatste onderdeel maar het aftellen is nog niet begonnen. Het afgelopen jaar heb ik wandelervaring opgedaan op het Pieterpad (500KM), in een paar maanden tijd hebben Irene en ik deze op een haar na afgevinkt. Bij het Pieterpad ben ik verwend met de allermooiste doorsteekjes, onverwachte landschapsveranderingen en dergelijke; ik hoop maar dat het Pelgrimspad idem is, want dat houdt de wandelspirit erin.
Ondanks mijn opgedane wandelervaring heb ik geen benul hoe lang ik over 422KM zal doen; sterker nog, ik heb geen idee hoelang ik per dag op de benen kan staan. De tactiek wordt om het per dag aan te kijken. Dus einde ochtend checken hoeveel KM’s ik gehad heb en dan op een bankje zitten of in een bushokje om mijn overnachtingsplek voor die avond te regelen. Het is vakantietijd en blijkbaar is iedereen in Limburg want het kost mij elke dag een paar uur om onderdak aan de route te vinden.
De eerste stap is het inspecteren van de route na x aantal kilometers – ben ik dan bij een dorp/stad en wat zijn daar de mogelijkheden. Het liefst overnacht ik op camping of bij “Vrienden op de fiets“. Maar tja, veel campings liggen er niet direct aan de route en “Vodf” is vaak niet beschikbaar. Het is telkens een flink karwei om een slaapplek te vinden en soms beland ik een paar kilometer van de route af. Na een paar dagen besef ik dat al dat geregel me stress geeft en dat hoort niet bij vakantie; ik moet het dus anders aanpakken. Inmiddels heb ik al iets ervaring met het ritme van de dag en weet ik dat ik minimaal 35km op een dag aan kan. Voortaan ga ik de avond van tevoren mijn overnachting regelen. Dus vanuit mijn bivakzak of bad zoeken en bellen – het werkt, ik heb nu bijna altijd binnen 10! minuten beet.
Aldus loop ik met de rugzak op door Limburg; de route gaat zigzaggend door de provincie naar het noorden. De eerste dagen genoot ik van het glooiende landschap met mooie doorsteekjes door weilanden, over de heuvelruggen heen en door de bossen. Ik trof niet al te best weer, maar mijn regenjas deed goed werk. Ook hier was nog duidelijk waterschade te zien; paden die half weg geslagen waren en veel takken over het pad. Dat gaf afleiding, want ik had moeite om terug te schakelen van het zoeven van de fiets naar het rustige wandeltempo.
Niet elke dag dat been over het zadel zwaaien maar de rugzak op hijsen; en niet even aanzetten om de benen 3 seconden stil te houden, maar een constante tred houden.. anders kom ik er niet. Van tevoren wist ik al wel dat dit niet mijn meest favoriete onderdeel zou zijn. Hardlopen vind ik tof maar wandelen… het gaat zo langzaam en daar kan ik mentaal gewoon niet aan wennen. Afijn, ik wist ook dat hardlopen geen optie zou zijn want ik was niet belastbaar genoeg. Aldus gooide ik een oproepje de lucht in voor mee-lopers; want samen lopen is veel fijner. De eerste dagen mocht ik echter alleen door het Limburgse landschap. Ondanks dat ik het zwaar vond; mentaal en ook in de voeten, vond ik nu ook snel een ritme.
Vroeg op, route volgen, eten kopen bij supermarkt (als deze er is..) en opeten op mooi plekje in de natuur, door naar onderdakplek en onder de wol. Het regelwerk van socials, Strava, slaapplek en dergelijke spreidde ik over de dag uit.
Het is de 4e volle wandeldag en ik heb gezelschap van mijn eerste meeloper: Irene, mijn wandelmaatje van het PieterPad. Allebei zijn we geen fan van het wandelen maar samen hebben we flink wat lol en vliegen de kilometers voorbij. Én, ook niet onbelangrijk, als we wandelen nemen we altijd lekkere snacks en drankjes voor onderweg mee (dat krijg je als je tijdens lockdowns wandelt). Je begrijpt het, ik keek erg uit naar haar gezelschap! Zij had een etappe uitgekozen in de buurt van haar ouderlijk huis. En toeval of niet, we liepen er langs – uiteindelijk zijn we op de koffie geweest bij de bewoners. Naast de zelf gebakken cakejes was dat een bonus-afleiding!
Vanuit het zuiden van Limburg was ik na bijna 200km de provincie uitgewandeld via Sittard, Thorn en Weert. Mijn lichaam begint ondertussen te piepen en te kraken – tijdens het wandelen is het rugzak over de ene schouder, dan weer handjes op de rug eronder of ik snoer hem nog eens strak op de juiste plek aan. Bij elke stop gaan de schoenen uit (mijn voeten lekker laten luchten) en schuur ik de gespannen onderkant van mijn voeten over een stoelrand of over tafelpoot. Maar hé, ik heb geen blaren en zak nog niet door mijn benen dus er is niets aan de hand. En ondertussen blijf ik vrolijk om mij heen kijken naar de mooie omgeving, want ik wordt goed getrakteerd op mooie vergezichten.
In Brabant struin ik onder andere over de Loonense en Druinense heide, uiteraard vind ik die mulle zandpaden en paardenpaden wat minder maar het is weer mooi en ik schiet mooie plaatjes. Aan de heide komt een eind en ik kom in de buurt van de grote rivieren, vestingsteden en dijken. Het is de 8e volle wandeldag als ik weer gezelschap heb. Tot nu toe heb ik de route perfect kunnen volgen met mijn Garmin, maar Maaike treft het want in de uiterwaarden gaat het mis en lopen we door enkeldiepe stroompjes om terug op het pad te komen – volgende keer toch maar op de weg blijven als het water hoog staat. Gelukkig is Maaike als ultra-loopster wel wat gewend en prijst ze mij om mijn navigatie-kunsten (NOT).
Op wandeldag 9 steek ik de Boven Merwede bij Gorinchem met een pondje over en gaat het Pelgrimspad verder via de zogenaamde B-weggetjes en polderpaadjes. Opgegroeid in de polder, begin ik steeds meer van de omgeving te herkennen; het zijn de polders waar ik gefietst heb. Ik heb weer gezelschap – Menno volgt mijn avonturen op Strava en wil wel eens kennismaken. Ik pik hem op bij een treinstation en samen lopen we kletsend een stuk door de Alblasserwaard. De wegen zijn rechttoe rechtaan en ons zicht is uitgestrekt over de graslanden met hier en daar een molen. Het is een dag met fikse wind en waarbij in de verte de buien langs razen – het is machtig om dat te zien.
Het gezelschap van deze dagen en de bekende omgeving leidt flink af – want opeens kan ik aftellen. Ik heb nog twee dagen te gaan met totaal zo’n 75KM, ofwel mijn finish is in zicht. De op-één-na-laatste dag zit vol afleiding; terwijl ik door de polder voort kuier, krijg ik verse koffie van Marcoline en pik ik even later Esther op voor een middag wandelen. Ik ken dit gebied alleen van het fietsen en vind het leuk om nu de smalle kades tussen de weilanden en sloten te ontdekken.
De laatste dag is aangebroken; de Molenviergang van Aarlanderveen pak ik nog mee als laatste deel van het Pelgrimspad. Daarna volg ik een eigen route naar Nessersluis, mijn startplek. Dit zal ik even uitleggen: het Pelgrimspad liep langs de Amstel waar ik al gezwommen had en voor mijn #thinkdeca wilde ik graag een rondje op de kaart (ik weet het…). De ochtend van mijn laatste dag had ik gezelschap van Maaike – ze durfde het wel aan om met me mee te lopen (hier waren geen ondergelopen uiterwaarden). Ik ben in watergebied; ik doorkruis het plassengebied van Nieuwkoop en loop een stuk langs de Kromme Mijdrecht en heb de neiging om erin te springen. Een warme laatste dag maar met de finish in zicht wandel ik door – ik ben er wel klaar mee en wil de rugzak voorgoed afdoen. In de middag zit ik langs de weg in het gras om wat te eten en drinken; ik ben er bijna, nog een kilometer langs deze drukke weg dan linksaf en dan loop ik een kilometer later tegen de Amstel aan. Hier kijk ik enorm naar uit – Nessersluis aantikken, rugzak af, schoenen uit en klaar zijn!
Na 25 dagen zit mijn vakantie erop: 2 dagen zwemmen, 12 dagen fietsen en 11 dagen wandelen => #thinkdeca. Mooi toch? En nu graag een koude chocomel..
#thinkdeca
38KM zwemmen: 2 dagen
1800KM gravellen: 12 dagen
422KM lopen: 11 dagen
mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
Nederland – België – Frankrijk – België – Luxemburg – Duitsland – België – Nederland
En daar zat ik dan aan de pannenkoek met een rood en wat opgezwollen hoofd omdat ik zoveel uur in het water had gelegen. Ik was ervan overtuigd; ik fiets naar de camping een paar kilometer verderop. Liggen, rusten en slapen daar had ik behoefte aan na twee dagen met totaal ruim 38KM zwemmen. Dus de Addict (mijn bijnaam voor de Scott gravelfiets) opgeladen met mijn spullen en mijn been over het zadel gezwaaid.
Nu mochten de benen het werk doen, slechts een paar kilometer naar de camping. Maar tjé, wat voelde dit goed! Heerlijk om mijn benen te bewegen, de avondzon te voelen en boven de zee te zien en verhip ik had wind mee. Zal ik dan toch.. nee, ik ben moe en slapen zal me goed doen. Maar ondertussen malen de benen heerlijk hun rondjes en zonder moeite vind ik de kustroute naar het zuiden. Nou vooruit dan de volgende camping of de volgende of die daarna… De zon gaat onder en nipt voor het donker wordt, heb ik een slaapplek op de camping zo’n 45KM verderop.
1800KM is een flink eind fietsen en een leuke route zou wel helpen. Dus een app-bericht naar het #thinkbig-team wie er mee wil denken over mogelijke routes. En dat worden dan mooie plannen hoor, ik heb al een voorraad van leuke routes voor als ik me een zomer verveel! Voor een bonusvakantiegevoel wilde ik graag een gravel-route. Met als specificaties dat deze moest starten daar waar ik het zwemmen kon finishen en eindigen waar ik het lopen kon starten naar het beginpunt; aka, ik wilde een rondje. Thijs houdt ervan om routes te bouwen en hij ging aan de slag. Hij wist nog een paar mooie gravelgebieden en maakte een route van 1800KM op zijn laptop. Yup, hij maakte de route thuis en de route ging door gebieden waar hij nog nooit gefietst had… dus het werd een route die niet verkend was. En daar heb ik hem onderweg voor geprezen, maar soms was ik ook wel een beetje boos op hem (ahum).
Langs de kust zakte ik naar het zuiden; het was zoeven over de bekende kustpaden in Zeeland (bekend van mijn kusttriatlon #thinklarge). De eerste dagen waren asfalt en kon ik kilometers maken; bovendien was ik nog aan het floaten op mijn 38KM zwemmen (potdikkie – ik had het gewoon geflikt!). Echt comfortabel zat ik niet op mijn Addict, zere nek en ik kon niet bij mijn achterzakken van mijn fietsshirt – geen probleem, dan stop ik er niets in. Oh ja, ik had hongerklop na hongerklop.. na een paar dagen viel het kwartje (ik ben niet altijd de snelste): ik zat volop in mijn herstel van het zwemmen! In België reed ik door Brugge en daarna was het gedaan met de snelheid, er kwamen steeds meer gravelweggetjes. Even was ik teleurgesteld omdat mijn gemiddelde omlaag ging, maar hé, ik ging geen record neerzetten en gravelweggetjes zijn vaak veel leuker dan asfaltwegen. Inderdaad, binnen no time kon ik genieten van stoffige weggetjes, gestuiter over kasseien en schrammen oplopen van de bramenstruiken.
Ik schampte Duinkerken en voor ik het wist was ik in Frankrijk, vlakbij Calais. Vanaf hier tot net boven Parijs kon ik mijn herinneringen afstoffen, ik kruiste namelijk meerdere keren het fietsparkoers van mijn Arch-2-Arc. De herinnering aan de eerste uren dat ik en mijn lichaam compleet van slag waren, niet precies wist wat voor en achter was maar gewoon door bleef trappen. Dat de lampen op de fiets aan moesten en ik met mijn duim communiceerde met de volgauto. Maar nu was het anders, het was overdag, het was warm en de zon brandde. Nu moest ik mezelf verzorgen, op tijd stoppen om water te kopen of schaduw te zoeken, de route in de gaten houden en mijn eigen slaapplek zoeken. Ik begon in een ritme te komen – vroeg op, fietsen-eten-fietsen, vroeg slapen. Slapen deed ik vaak in mijn bivakzak op campings, eten deed ik bij supermarkten. Zo simpel kon het zijn.
Op mijn Addict had ik geen bluf nodig – ik vond het heerlijk! En als het even niet zo lekker ging, dan kwam dat meestal omdat ik verwachtingen had, verwachtingen over snelheid/zwaarte of ik had trek of ik was gewoon met het verkeerde been uit de bivakzak gestapt, zelfs op vakantie kan dat gebeuren. Zo stond ik ergens te balen omdat het pad onbegaanbaar was, meestal maakte ik daar een foto van alsof ik met het vastleggen van het baalmoment, dit beter kon accepteren. Afijn, ik stond dus nog een beetje te mopperen en borg mijn telefoon weer op. Ik pakte mijn stuur met beide handen beet en keek op… tadaaaa, een volmaakte regenboog! Mijn mopper maakt meteen plaats voor bewondering van het natuurschoon en ik sta gelukzalig om me heen te kijken want ik sta on-top-of-the-hill de prachtige grijze wolken en deze regenboog te aanschouwen. Dit soort momenten beschouw als mooie geschenken en dan realiseer me dat ik toch wel een heel bevoorrecht mens ben dat ik dit allemaal kan en mag doen. Elke dag heb ik wel zo’n kadootje – dat is toch wel waar je het voor doet!
De route was prachtig en zo divers. Na Calais ging het over gravelpaden wat meer landinwaarts om bij Cayeux-sur-Mer weer bij de zee met de witte krijtrotsen uit te komen. Kort daarna zwaaide ik landinwaarts dwars door de velden over begaanbare en minder begaanbare paden. Het landschap trok glooiend onder mijn gravelbanden door en ik kon al bijna in de verte zien waar mijn dag zou eindigen. Ik was op weg naar het Forêt de Compiègne – het zuidelijkste punt van mijn route. Het Forêt is een prachtig bos waar enorm veel paadjes en weggetjes liggen, begaanbaar en onbegaanbaar, langs kastelen en door kleine dorpjes. Voor mijn gevoel was dit bos halverwege mijn #thinkdeca en ik wist dat het daarna niet zozeer aftellen zou worden. De Ardennen, ofwel hoogtemeters, kwamen er aan. Inmiddels sliep ik niet zo vaak meer buiten; dit kwam door én het slechtere weer én het ongemak van licht gekneusde ribben (een valletje hoort erbij!).
Mijn route ging dwars door het landschap naar het noorden, naar de heuvels. Niet dat ik tot nu toe geen hoogtemeters had gehad, maar dat was toch vaker glooiend dan dat er echt geklommen moest worden. Chimay was de eerste grote plaats in België, bekend van de biertje – ik nam er frieten. Vanaf daar ging het slingerend oostwaarts richting Bouillon en onder Bertrix langs. En daar had ik een medefietser – Aart kwam me een stukje vergezellen. Hij trof het niet, de regen kwam met bakken uit de hemel en bij mij liep alles die dag mis; weggetjes die op niets uitkwamen, afdalingen door modderstromen en afgesloten paden. Dus kwam ik chagrijnig uren later op de plek waar we elkaar zouden ontmoeten. Maar Aart en Eveline verwelkomden mij met een warme lach en deden of er niets aan de hand was.
We troffen nog wat fikse buien, waarbij we bijna van de weg spoelden – zoveel water kwam er naar beneden. En ook nu was het een bijzondere route, met deze doorgang door een pikdonkere tunnel en over een stuk met grove keien. Maar ook nog wat stukken asfalt, waarbij de regen dusdanig naar beneden kwam dat het wel leek dat we door een rivier aan het fietsen waren. Een paar uren later liet Aart me gaan met de beschrijving hoe ik naar de dichtsbijzijnde supermarkt moest.
Verder oostwaarts ging het door Luxemburg, maar daar merkte ik niets van. Het was nog steeds klimmen en dalen, misschien iets minder steil hier. Net na Luxemburg ging ik naar het noorden, Duitsland in, over weggetjes door onherbergzaam gebied – mijn enige eetkans was bij een benzine-station; prachtig!
Ik hield niet bij hoeveel ik gefietst had, ik ging ervanuit dat mijn omfietsen voor onderdak en het afsnijden van onbegaanbare weggetjes in evenwicht zou zijn. Dus ik dacht dat ik de route gewoon moest afmaken in zijn totaliteit. Maar ik werd op de voet gevolgd door Thijs en hij verblijdde mij met het nieuws dat ik flink boven mijn oorspronkelijke KM’s zat. Ja, je leest het goed: “verblijdde” – ik begon het fietsen wel een klein beetje zat te worden. Mijn knieën begon op te spelen van het kracht zetten in de klimmetjes van de Ardennen en de ribben vonden het zware hijgen niet jofel. Ik begon lichamelijk te kraken en dan gaat het mentaal piepen. Maar hé, er was niets aan de hand en eigenlijk zat ik nog heerlijk op mijn Addict!
Er stonden dus meer KM’s op de teller dan verwacht. Nu hoefde ik niet perse de complete route af te leggen, dus ik wist dat ik nu af en toe wat af zou kunnen snijden; maar ja, waar dan? Want ik wilde uiteraard niet de mooiste stukken links laten liggen. Ik kwam weer meer in de bewoonde wereld; zo fietste ik door Monschau en logeerde ik in Niedeggen. In deze regio zag ik steeds meer de gevolgen van de overstromingen. Delen van fietspaden weg, bruggetjes verdwenen, meubels met vochtstrepen aan de rand van de weg en ik rook in de dorpen een vieze natte lucht.
Er waren ook wegafzettingen, op last van de politie mocht ik niet over een deel van de Hoge Venen in België. Door deze beperkingen werd mijn route vanzelf korter en ik moest vaker stukken lopen. Het einde van mijn fietstocht was in zicht en ja, ik kon warempel een stukje uitbollen. Een paar dagen iets relaxter qua afstanden en dan kon ik ontspannen met het lopen beginnen.
Op mijn einddag had ik weer gezelschap – Linda en Thijs fietsen een stuk mee. Heerlijk om weer bekende gezichten te zien en samen op zoek te gaan naar de koffie met wat lekkers. Via het drielandenpunt daal ik over MTB-paden af richting Withuis – ik geniet nog even na van de laatste kilometers op mijn Addict. Wat was het voorspoedig gegaan en ik had zoveel moois gezien onderweg!
In Withuis hadden Linda en Thijs ondertussen mijn parc fermee ingericht. Hun auto stond klaar met mijn loopspullen en zij zouden mijn fiets meenemen naar huis. De video van mijn fietsfinish werd gemaakt en ik kon mij omkleden bij de auto – schone kleren, wat heerlijk! Ompakken ging redelijk snel, mijn slaapzak, zakmes én mijn favoriete sokken (die waren dan wel vies, maar tja als het je favorieten zijn..!!). Nog even via de supermarkt voor mijn avondmaaltijd en ik kon met het loopdeel beginnen – het laatste onderdeel en een nieuw avontuur.
Ik doe het niet altijd alleen die gekke plannen. In maart start ik samen met Esther, als team LowLandLadies de Nattvasan (90km langlaufen in de nacht!). Ja, je leest het goed: in de nacht. En bovendien moet je bij elkaar blijven – een uitdaging dus.
Omdat we in Nederland niet (vaak) langlaufen, doen we onze trainingen op de rolski’s. Lees alles over ons voorbereidingstraject op de Vasa Sport website.
Hoe ga je 38KM zwemmen als je in de winter amper in het water hebt gelegen. Ik deed het op de bluf; ik zette in op mijn ultra-ervaring en mijn zelfverzekerdheid dat ik het kon want ik ben een diesel. Van tevoren wist ik dat dit fysiek het zwaarste onderdeel zou zijn – ik wist dat enorm moest afzien, dus had ik hulmiddelen ingezet.
Allereerst moest de route inspirerend zijn, het gevoel van A-B was extra belangrijk want dat zou een goede motivator zijn om door te zwemmen. Buitenwater dus, tja dat is niet makkelijk in te vullen. Je kunt niet overal zwemmen en ook de veiligheid moet gewaarborgd worden. Tadaaa, dan komt natuurlijk Ron om de hoek kijken! Mijn steun en toeverlaat als ik gekke dingen in het water wil doen. Als er iemand weet hoe ik mentaal en fysiek in het water ben, dan is het Ron. Hij begeleidde mij bij de Kanaaloversteek van de A2A en heeft voorkomen dat ik eruit werd gehaald door de kapitein. Hij wist dat ik het zou halen, terwijl de ervaren kapitein grote twijfels had. Terug naar #thinkdeca; 38KM in buitenwater plannen. Ron maakte de route die én veilig was én mooi en waarbij onderweg mensen konden aanhaken. Want dat was mijn tweede motivator; de meezwemmers en support op de kant.
Zondagochtend plonsde ik in de Amstel met Ron in de kajak en Irene & Machiel als estafette-zwemmers voor het eerste deel. Op de kant stond Thomas, ook een vaste waarde in de ondersteuning van mijn zwemavonturen. Gekscherend had ik geroepen dat een koffie-stop ergens halverwege de ochtend echt fantastisch zou zijn => Thomas regelt dat dan ook gewoon, heerlijk!
Terug naar de zondagochtend, natuurlijk sta ik te springen bij de start, vol met energie en motivatie, vrolijk kletsend. Strategie voor het zwemmen, elk half uur een stop met wat te drinken en/of eten en na 3 uur een grotere en langere stop met meer eten en staan op de voeten. Ron bepaalt wanneer de stop is; tot die tijd blijf ik zwemmen. De Amstel zit vol bochten en de kant is geen rechte lijn. Dus op deze rivier moest ik blijven opletten om niet de kant in te zwemmen. Erg handig was dus ook de support van Irene en Machiel, als ik één van hen zag kon ik daar ook weer mijn koers op bepalen.
Tijdens het zwemmen zit je in een bubbel; je hoofd zit het merendeel van de tijd onder water en in Nederlandse wateren valt niet veel te zien. Als je ademt dan zie je de kant met gras of riet maar meer ook niet; af en toe hoor je een bootje onder water en een paar tellen later zie je die voorbij varen. Alleen bij het oriënteren krijg je een idee van hoe je omgeving er uit ziet. Fijn is dan ook de afleiding onderweg als je een medezwemmer of iemand in bootje dichtbij ziet. Je weet namelijk, met hen kan ik bij de stop even kletsen.
Bij de grotere stop met koffie (warme, verse koffie!) sluiten Linda & Maike met de kajak aan om ook een deel te estafetteren – zij hebben helaas een lekke kajak dus moesten onderweg af en toe pompen. Dat gaf lekker wat reuring en dus afleiding. Bij de Tolhuissluis moeten we het water uit – schutten in een sluis als zwemmer zijnde is te gevaarlijk. Inmiddels hebben we bijna 12KM afgelegd. Linda en Maike waren net daarvoor afgezwaaid en hier zwaaiden Irene en Machiel ook af. Ik mocht alleen verder – mijn eigen bubbel in. De Drecht is vrij smal en het was druk met de bootjes dus was er flink veel golfslag en ook ik moest flink opletten want niet alle kapiteins letten heel erg op. Het golven van het water vond ik lastig, want dat betekende dat ik steeds uit mijn ritme werd geslingerd. De vermoeidheid begon al flink toe te slaan dus elk ritme-verstoring kost fysiek en mentaal veel energie. Ik begon hoe langer hoe meer te worstelen en mezelf in de bubbel gek te maken. Ron merkte het en door het te benoemen kon ik het beter weg zetten. Accepteren en meer mee bewegen met de verstoringen was het devies, letterlijk en figuurlijk.
Aan het einde van de Drecht is een t-splitsing met de Oude Wetering. Het was inmiddels einde zondagmiddag dus loeidruk. Te druk om daar te zwemmen – dus besloten dat ik daar uit het water ging. We vroegen een bewoner of ik via zijn achtertuin naar de weg mocht. Daar zou Thomas mij ophalen. Ron moest door met kajak om aan te kunnen leggen bij onze overnachtingsplek. Hij ondervond in de kajak aan den lijve dat zwemmen dat moment levensgevaarlijk zou zijn geweest – er werd gescheurd en gecrossed op de vaarweg. Met ruim 18KM op de Garmin was het ook wel voldoende zwemmen voor de eerste dag. Niet veel later lig ik bij het idyllische zomerhuisje aan het water uitgeteld in het gras. Poeipoei, ik was gebroken en mijn armen lagen eraf, ik strompelde af en toe naar het toilet of de koelkast en droeg zes lagen kleding omdat ik het koud had.
Als ik dacht aan de dag van morgen dan zonk de moed mij in de schoenen en ik wilde ik al bijna gaan huilen. Dus liet ik die gedachte gaan; het enige wat ik kon doen was zo goed mogelijk herstellen dus vol overgave gaf ik mij daar aan over. Slapen deed ik niet veel, mijn lichaam was veel te rusteloos maar ontspannen liggen met muziekje op de oren ging best okay.
Maandagochtend werd ik het water ingemikt bij Oude Wetering – zo’n 50m verwijderd van het punt waar ik uitgestapt was. Support op de kant was Koen – hij had mij zondags niet zien zwemmen maar maakte zich wel zorgen toen ik ’s maandags startte. Het leek niet op zwemmen en het voelde niet als zwemmen. Gelukkig had ik nog wat kilometers om de spieren weer soepel te krijgen om normale zwemslagen te kunnen maken. Inmiddels zwom ik op de Ringvaart makkelijk navigeren met de kant langszij. Na de koffiestop (verse warme koffie met brownie – daar kun je heel gelukkig van worden!) zag het er alweer bijhijna normaal uit.
Na deze overheerlijke stop ging het linksaf door de Hanepoel en zwom ik via de Boerenbuurt naar de Kever. Een race met de zeilboten werd op het smalle stuk gewonnen, maar op de Kagerplas verloren toen zij voor de wind weg konden varen.
Op de plas was de wind meer merkbaar en ook de golfslag – ik werd weer heen en weer geslingerd en had het idee dat ik niet vooruit kwam – de bubbel kreeg een negatieve lading. Aangezien je daar niets mee opschiet, ging ik mijn focus verleggen. Hoe ging het tellen in het Frans ook al weer? Ik kwam er niet uit met 60, 70, 80 en 90 => mooi tijdverdrijf zo richting mijn grote pauze.
In De Bak, langs de kant tussen de waterplanten aan de voet van een molen at ik mijn lunch. Het moraal was er nog maar mijn zwemmen zag er niet zo best meer uit. Mijn zwembeweging probeerde ik uit te voeren met de minst mogelijke energie dus zo laag mogelijk overhalen. Het zag er niet echt energiek of als een vloeiende beweging uit en zo voelde het ook niet. Maar hé, ik kwam nog steeds vooruit in een acceptabel tempo; tenminste.. wat is acceptabel na 28KM zwemmen? Ik moest er nog steeds 10 om bij de finish te komen. Kortom, hoofd weer in het water en in mijn bubbel door gaan. Zolang ik blijf zwemmen, kom ik ergens.
Een fijne verrassing was dat Irene ineens op de kant van het Oegstgeesterkanaal klaar stond in haar badpak om weer mee te zwemmen. Ook het zwemmen in het kanaal was fijn; door de rechte kanten hoefde ik minder te oriënteren want mijn hoofd optillen kon ik bijna niet meer. Maar ja, daardoor was er ook minder afleiding maar ach, op dit moment wist ik toch niet meer waar ik wel of niet blij van werd. Ik was aan het pushen want ik wilde klaar zijn maar het kostte enorm veel moeite om fatsoenlijk de armen over te halen.
Terug in mijn bubbel, terug naar het grote geheel – ik heb potdikkie al meer dan 30KM gezwommen – waanzin! Dus gaf ik mezelf een figuurlijk schouderklopje en zwoegde verder. Het kanaal ging over in een ander kanaal, ik zwom onder een snelweg door en hé in de verte zie ik de zeesluizen. Nu mag ik vanmezelf een heel klein beetje uitkijken naar de finish want die is nu echt niet ver meer. Maar het is alsof ik in stroop zwem, ik heb het gevoel dat ik niet vooruit kom en de sluizen komen niet dichterbij. Ik zwem langs bootjes en mag van mezelf niet meer vooruit kijken en dan flitst het door me heen: het is net het Kanaal. Bij de gedachten aan het Kanaal besef ik dat een vergelijk echt nergens op slaat; dit water is comfortabel, de oever is dichtbij, het water is zoet en er is bijna geen wind. Wat zeur ik nou! Ik zie het allemaal weer wat positiever in, maar helaas zwem ik er geen sikkepit harder van.
Het duurt lang, maar de afwateringsluizen komen toch echt dichterbij en ik mag linksaf de haven in zwemmen. Ik denk dat ik echt heel dicht bij de finish ben maar het blijkt een water van een paar honderd meter te zijn tot het einde. Kiezen op elkaar en door malen met die armen. En dan.. aan het einde van dit watertje is de finish => ik heb het gered!
…en wie niet eigenlijk?! Maar toch kijkt men verbaasd als ik over mijn zomervakantie vertel. #knipoog
Een deca-triatlon, ofwel een 10-voudige, als basis voor je trip => ik deed het gewoon. Zwemmen van Nes aan de Amstel naar Katwijk aan Zee (38KM), gravellen via België, Frankrijk, Luxemburg en Duitsland naar Withuis (1800KM) en lopend naar startpunt in Nes (422KM).
Een mooie vakantie van ruim drie weken! Het vergt een iets andere voorbereiding maar onderweg was het ritme heel relaxed: opstaan – eten – bewegen – eten – slapen en dat in een mooie omgeving; klinkt als vakantie voor mij. Even serieus, het vakantiegevoel was niet altijd aanwezig. Het zwemmen was mega-zwaar en op het laatst moest ik mezelf echt pushen. Bij het gravellen was het soms tieren omdat een weg afgesloten was en ik “helemaal” om moest rijden. En bij het lopen kwam ik erachter dat dat in je eentje wel erg saai is…
Maar hé, dan keek ik weer om mij heen, plaatste ik mijzelf in gedachten op de kaart van het grote geheel en dan brak de lach weer door => hoe vet is dit! Oh ja, iets eten hielp meestal ook wel…
In de komende blogs neem ik je mee op mijn avonturen tijdens #thinkdeca en lees je alles over mijn hobbels, mijn gedachten, mijn eye-openers en nog veel meer – stay tuned.
