Categorieën
Geen categorie

Innsbruck – here we go/Stubaier Gletscher – here we come!

Zaterdag 7 november 2009
Ontbijt werd ook nu weer geserveerd in de oudste Tiroolse Konditorei-Cafe Mundig – als je al sinds 1803 lekkere dingen maakt dan mag je wel wat verwachten. Helaas, oude broodjes en left-over lekkernijen die beetje flauw smaakten. Wel moet gezegd worden dat de marmelade (zelf gemaakt!) overheerlijk was. Verder was Nepomuk gelegen op een toplocatie, zeer vriendelijk personeel, koffie&thee gratis in gezamenlijke keuken. Mooist was eigenlijk nog wel het pand an sich…oud, versleten, maar oh zo prachtig in barokstijl! Maar hiervoor kwamen we niet naar Innsbruck – we komen om te genieten van het buitenleven. Vandaag langlaufen op de Stubaier Gletscher. Vroeg vertrekken zodat we omhoog kunnen wandelen en daar dan latjes huren.

Helaas voor ons ging heel Oostenrijk en innsbruck+2009+029 - geen-categorie - Innsbruck - here we go/Stubaier Gletscher - here we come!delen van Zwitserland en Italië richting de gletsjer (geen enkele Nederlander gesignaleerd) dus stonden we ruim 5KM in de file voor een parkeerplaats. In het dal lag al sneeuw dus ons pad naar boven werd nu gebruikt door tourskiërs. Nu moesten we de gondel pakken. Boven latjes gehuurd – het personeel moest er nog even aan wennen dat er ook mensen zijn die langlaufspullen willen huren. Het is niet echt populair op de gletsjer – gelukkig maar, want anders zou de loipe afgeladen zijn en dat zouden we ook niet leuk vinden!

Bij de loipe aangekomen blijken we niet de enigen te zijn; twee profis zijn ook hun rondjes aan het maken. De loipe is een kleine 2KM lang en ligt er prachtig gespoord bij. Onze eerste KMs voor de Vasaloppet kunnen gemaakt worden. Het zonnetje schijnt lekker en rustig innsbruck+2009+034 - geen-categorie - Innsbruck - here we go/Stubaier Gletscher - here we come!aan wennen we weer aan de techniek. Stukje dubbelstokken, stukje zonder stokken, stukje korte pas, stukje lange pas => we proberen het allemaal maar weer ns uit. Einde middag zijn we er wel echt klaar mee – zonnetje gaat schuil achter bewolking en wind neemt toe, hoogste tijd voor een heisse Choco!
Het plan om naar beneden te wandelen (jaja, we zijn er nu toch dus maximaal plezier van die berg!!) gooien we alras overboord als we uitrekenen dat dat 900m blijken te zijn. Met de gondel richting de auto en naar de Kaiser Spaetzle

Categorieën
Geen categorie

Innsbruck – here we are [part II]

Vrijdag 6 november 2009
Deze ochtend besteden we aan shoppen; de grotere sportzaken mogen zich op onze komst verheugen. Sportzaken zijn hier niet alleen groot maar hebben ook een uitgebreid assortiment outdoorspullen. Intersport, Sportler, maar ook The North Face en Northland winkel hebben superspullen. Halverwege moesten we toch echt even uitpuffen bij fantastische cappuccino met Sachertorte in café Strudel [foto], recht tegenover café Sacher. Gezien de naamgeving hadden we eigenlijk bij de overburen moeten gaan zitten…

innsbruck+2009+006 - geen-categorie - Innsbruck - here we are [part II]
innsbruck+2009+007 - geen-categorie - Innsbruck - here we are [part II]

Natuurlijk hebben we ook de toerist uitgehangen tijdens onze shop-uurtjes. Das Goldenes Dachl bekeken (ons B&B was er 150m van verwijderd!), Triumphpforte bekeken en de mooie barokachtige pandjes een blik waardig gegund.
Van dat geslenter worden wij altijd erg moe dus werd het hoog tijd om een stukje te rennen.
Aangezien we al flink wat klim/daalmeters in onze benen en in de planning hebben zitten; houden we het nu bij een stukje vlak rennen langs de Inn.

’s Avonds rond zevenen trinnsbruck+2009+027 - geen-categorie - Innsbruck - here we are [part II]ekken we onze bergschoenen weer aan en gaan richting Nordkettenbahn. Met het treintje + de gondel gaan we naar Seegrube, 1.905m. Inmiddels is het donker en hebben we wederom een prachtzicht over Innsbruck. En, hier ligt sneeuw – verse mooie hagelwitte poeder!!!

We hebben de smaak van het nachtwandelen te pakken en dalen in de sneeuw af richting Hoettinger Alm op 1.487m. Deze hut is tot 22.00uur geopend en we hopen daar wat te kunnen eten. Inderdaad de hut is nog geopend maar echt gastvrij worden we niet onthaald.
De eerste vraag die gesteld wordt, is waarom we zo laat aan het wandelen zijn. Geen avonturiers die Oostenrijkers… Met moeite willen ze nog een kopje soep voor ons verwarmen, tezamen met de Spezi geeft ons dit voldoende energie om verder te gaan.

Ons wordt aangeraden via de spleet naar beneden te klauteren want dat is de snelste weg. Inderdaad, recht naar beneden is wel de snelste weg, maar de meeste veilige + leukste? Dat vonden wij van niet dus zodra het kon zijn we afgebogen naar een wandelroute die deels over de rode piste nummer 3 liep (of waren we gewoon even de bordjes kwijt?).

Heerlijk gewandeld bij nachtlicht – eerste deel was onwerkelijk, zo mooi om door de sneeuw te banjeren! Eenmaal in bebouwde kom merken we dat we toch wel een beetje moe zijn; tja, bijna 1.000 hoogtemeters afgedaald… Thuis maken we nog een lekker kopje thee in de keuken van onze B&B; hier eten ook nog een krentenbol en wat pure chocolade. Net voor twaalven liggen we in bed – op naar een wit dromenland.

Categorieën
Geen categorie

Innsbruck – here we come + here we are [part I]

Donderdag 5 november 2009
Het is 7:10 uur, E. komt voorgereden met de Punto. We gaan een paar dagen naar Oostenrijk – Innsbruck. Flink eind rijden voor een paar dagen, maar we hebben het er voor over want er zijn daar zoveel leuke dingen te doen!
We komen met donker aan; we tuffen meteen door naar de Altstadt want daar ligt ons B&B Nepomuk. Na het inchecken in de laatste 2-persoonskamer gaan we snel aan de wandel.
Bergop natuurlijk; Innsbruck ligt aan de voet van de Nordkette. Een fikse bergwand die ons zelfs in het donker lokt.
We wandelen in een uur via de Alpenzoo en een bos van 560 naar 860m hoogte (Hungerburg). In de donkerte moeten we goed opletten waar we onze voeten neerzetten. We worden beloond door een mooi uitzicht over verlicht Innsbruck. Afijn, heerlijk stukje wandelen voor de donderdagavond! Na wat moeite met het opmaken van het bed, liggen we net voor twaalven gestrekt (mwah..niet geheel gestrekt – zie foto).
innsbruck+2009+001 - geen-categorie - Innsbruck - here we come + here we are [part I]

Categorieën
Geen categorie

mijn voorland in de Vasaloppet in maart?

vasaloppet2 - geen-categorie - mijn voorland in de Vasaloppet in maart?
Mijn voorland in de vasaloppet in maart? Het lijkt er wel op. De 90KM langlaufen zijn een uitdaging maar je staande houden tussen ruim 15.000 deelnemers lijkt mij ook een kunst. Een race met traditie; de oudste + langste + meest populaire in de wereld volgens wiki.

En hoe te trainen voor zoiets? Volgende week een weekend naar Innsbruck – weliswaar geen sneeuw, maar we kunnen er wel een fikse bergtraining van maken. Bovenbenen kunnen wel wat power gebruiken; wellicht stokken mee om de armen te trainen. En nee, als je in de bergen met stokken loopt, heet dat geen Nordic Walking

Categorieën
Geen categorie

challenge video

Vraag me hoe het in Barca ging en de glimlach breekt weer door – ja, ik geniet nog steeds na van die wedstrijd!! Om een beetje een idee te krijgen hoe zo’n dag eruit ziet, moet je de volgende video maar ns bekijken: http://www.youtube.com/watch_popup?v=QalXN7xtzzA

Categorieën
Geen categorie

volgende sportieve uitdaging

vasaloppet - geen-categorie - volgende sportieve uitdaging

Nog niet hersteld van Barca of ik heb me al ingeschreven voor de volgende sportieve uitdaging…de VASALOPPET. Wat de marathon in New York voor hardlopers is, is de Vasaloppet voor langlaufers. Zeven maart mag ik in startvak 10 vertrekken voor 90km klassiek langlaufen in Zweden! Dat betekent wel dat ik nog flink mag oefenen – rolskies misschien ns proberen?

Categorieën
Geen categorie

España – Olé 5 oktober 2009

Dag zeven in Pineda de Mar – eerste dag na de wedstrijd
De nacht is lang en pijnlijk – mijn benen moeten blijven bewegen maar gemakkelijk gaat dat niet, knieën doen pijn. Maar alle pijntjes en stijfheid vervliegen bij de gedachte dat ik gister toch maar mooi een hele triatlon gefinisht heb!IMG 0176 - geen-categorie - España - Olé 5 oktober 2009
Vandaag wordt het genieten van de prestatie – details komen omhoog geborreld, waar zagen we wie in de wedstrijd, waar stonden supporters etc. Na uitgebreid herstelontbijt (eieren voor de eiwitten, spek voor de vetten) in het zonnetje op het balkon gaan we richting Calella. Even bij het hotel van de anderen langs, laatste bezoekje op de Expo, duik in de zee en dan door naar de Awards Ceremony. Vier Nederlanders op het podium, waaronder D en ik. Erg mooi als je prestatie waar je trots op bent, beloond wordt met een tweede plek in je age group. Een trofee met voor mij een gouden randje! Onze prestatieIMG 0166 - geen-categorie - España - Olé 5 oktober 2009s van gister worden gevierd bij de Biergarten met een vette friet en nogmaals een duik in de zee. Het weer is prachtig en we hebben echt een vakantiegevoel. Als extraatje een Thaise massage genomen – mijn rug, benen en hoofd zijn lekker los gemasseerd. Hierna is het gedaan met mij. Ik stort compleet in; ben heel erg moe, romp doet pijn en maag is van streek. Gevloerd lig ik op bed – tja dit hoort er ook bij!

Categorieën
Geen categorie

España – Olé 4 oktober 2009

Dag zes in Pineda de Mar – de wedstrijddag
Om 5:05 uur gaat mijn telefoon – met het grootste gemak gooi ik mijn benen over de bedrand (dat zal morgen wel anders zijn). Yes – vandaag gaat het gebeuren! Eindelijk komt het wedstrijdgevoel opgeborreld. Mijn bidons+flesjes vullen met water, goed schudden en mijn eigen powerfood is klaar – hier mag ik de hele dag van gaan genieten! Vier wit brood met jam, High 5-reepje en banaan naar binnen gewerkt – nu een volle buik maar ik weet dat ik deze dag zwaar tekort ga komen dus dit is een goede basis. Hop in de auto, P zet ons zo dicht mogelijk bij het parc fermee af – erg relaxed dat we supporters hebben die ons brengen/halen deze dagen. Acht bar in de bandjes, twee keer naar het toilet, wetsuit aan, badmuts op en richting start. Met de andere age group vrouwen stel ik me op in het startvak. Nu gaat het toch echt gebeuren – bij de minuut stilte voor een omgekomen triatleet houd ik het niet droog.
Vier minuten na de start van de profs mogen wij vanaf het strand starten. We zijn nog niet net opgelijnd op de startstreep of ik hIMG 0023 - geen-categorie - España - Olé 4 oktober 2009oor de starthoorn. Spontaan joel ik heel hard als ik het water in ren – ik heb er zin in! Ik probeer snel weg te komen want ik hoop aansluiting te vinden bij een snel zwemgroepje. Tweehonderd meter uit de kust slaan we bij de gele boei rechtsaf, hierna ligt het veld meteen uit elkaar – iedereen zwalkt alle kanten op. De richting is niet helemaal duidelijk; ik volg de kano die ook niet geheel rechtuit vaart maar het scheelt met oriënteren + zoeken naar boeien. Het zwemmen gaat lekker, al moet ik het wel bijna allemaal zelf doen. Twee keer aansluiting bij twee dames maar de ene wil geen kopwerk doen en blijft in mijn kielzog en de andere slingert. Normaliter oriënteer ik mij op anderen qua snelheid, nu kan dat niet dus moet ik mezelf scherp houden. Naar mijn idee heb ik mooie zwemtijd, mijn armen zijn in ieder geval goed moe. Maar niet gezeurd – die armen hoeven de rest van de dag nog maar weinig te doen. Hup het water uit en onder de douche mijn pak uitgetrokken – ik kan amper rennen want mijn rug is een beetje doorgezakt van het zwemmen. Bij mijn tas aangekomen wordt ik geholpen door een vrijwilligerster – zij pakt mijn fietsspullen uit mijn tas en mijn zwemspullen doet ze erin; goed geregeld!
Met de helm +bril op en schoenen in de hand probeer ik te rennen naar mijn fiets – oooh dit voelt echt niet lekker aan, maar goed dit is rennen op de blote voeten en dat zal vanmiddag vast wel anders aanvoelen. Ik trek mijn schoenen aan en pluk mijn fiets uit het rek. Het eerste gedeelte gaat door de nauwe straatjes vIMG 0064 - geen-categorie - España - Olé 4 oktober 2009an Calella over flinke drempels. Al binnen een kilometer schiet mijn stuur naar beneden – hij zit aan de losse kant. Deze ochtend gelukkig mijn ligstuur aangedraaid, zodat ik daarmee mijn stuur telkens weer horizontaal kan hijsen. Iedereen schiet me aan alle kanten voorbij in het eerste gedeelte van het fietsen; ik moet ook uitkijken dat de kramp niet in mijn linkerbeen schiet, de hamstring + bilspier staan op scherp. Na 36KM staat mijn teller op 1:07; dat is supersnel terwijl mijn benen absoluut niet soepel voelden. Langzamerhand komen mijn benen los en ik lig ontspannen op mijn ligstuur en heb het geweldig naar mijn zin. P & F stonden op een rotonde net over helft dus daar was het zwaaien en joelen – gaaf! Tweeënhalve ronden mogen we; de eerste twee op souplesse gedraaid en in de derde een tikje zwaarden, het gaat als vanzelf en ik haal veel mannen in. Maar ook een aantal vrouwen die mij in de eerste 36KM voorbij schoten. Met Johanna, nummer 104, was ik een tijdje aan het jojoën halverwege het fietsparkoers maar in de laatste 20 haal ik haar in. Onderweg had ik wel tientallen keren mijn eindtijd zitten doorrekenen – en ik genoot want dat zou sneller zijn dan ik verwacht had! Na 5:40 zette ik met een dikke smile mijn fiets weer in het rek.
Op mijn blote voeten (auwie) ren ik richting de tasjes om mij klaar te maken voor het rennen. Alweer staat er een vrijwilligerster voor mij klaar; ik geef haar mijn startnummer, die is half losgeraakt van mijn startnummerband. Schoenen wisselen, pet op, drinkgordel om en rennen maar! Op de fiets heb ik mij goed kunnen verzorgen – mijn bidon powerfood opgedronken en stukje banaan aangepakt in de laatste ronde. Bij het rennen maak ik weer gebruik van mijn eigen voeding; minder zoet dan gelletjes en iso-drank. Binnen de twee kilometer komt Johanna mij voorbij gerend – blijkbaar heeft ze toch betere benen dan ik. Vier ronden te gaan met een aan/afloopstuk van een kilometer; elke 2,5KM een verzorgingspost – overzichtelijk loopparkoers. Voor elke verzorgingspost neem ik een slok powerfood en daarna wandel ik om minimaal een grote beker water weg te werken en mezelf te koelen door een andere beker over mij heen te gooien. In de eerste ronde zit ik nog tussen de snelle jongens en kan ik niet veel mensen inhalen, maar de ronden daarna raap ik er steeds meer op. Mooi ijkpunt is G waar ik een kleine twee KM achteraan loop – heel langzaam loop ik op hem in. Tweede ronde loopt ook nog lekker, ondanks dat ik geen gevoel in mijn voeten heb (of wel gevoel maar das dan alleen pijn). Er staat aan de Calella-kant van het parkoers veel toeschouwers – het is een feest om daar langs te lopen. In de derde ronde krijg ik het een stuk zwaarder en ben ik naarstig op zoek naar een Dixie. Pas na 5KM komt ie in zicht; M komt inmiddels met een sneltreinvaart voorbij, hij heeft het naar z’n zin. De laatste ronde is overleven; mijn maag is van slag en na elke verzorgingspost komt een deel van mijn powerfood er weer uit, maar de gedachte dat er vast wel iets binnen blijft en opgenomen wordt, zorgt ervoor dat ik stug doorblijf eten. Nog 7KM te gaan; het lopen gaat best snel voorbij, net als Johanna die mij voorbij komt. Ik probeer aan te haken maar helaas, niet genoeg power in de benen. IMG 0122 - geen-categorie - España - Olé 4 oktober 2009Ik probeer haar wel in het zicht te houden – op 5KM kan ik het tempo iets oppikken door met een man in hetzelfde pastempo mee te gaan. Na de verzorgingspost moet hij mij laten gaan (grijns) en nu heb ik Johanna weer in het zicht. Dat geeft moed – ik zit zo’n 100m achter haar. Ik focus op haar startnummer en probeer mijzelf naar haar toe te trekken. Nog ruim een kilometer te gaan en we moeten onder het spoor door; plots is het verschil nog 50m, maar Johanna heeft het door dat ik op haar inloop en pikt het tempo weer op. Een man haalt mij in – ik kan net niet aanpikken maar ga wel voor de dood of de gladiolen. Ineens moet en zal ik van mezelf voor Johanna finishen. Tempo opgeschroefd en met nog zo’n 700m voor de boeg loop ik op haar in; 200m later heb ik haar te pakken en ook die man die mij net daarvoor ingehaald had. Hij hoort mij hijgen en als een ware gentleman geeft bij mij ruimte in de binnenbocht en laat mij voorbij gaan. Rondom het parc fermee – high five met de vrijwilligers daar en ik durf niet achterom te kijken bang dat Johanna in mijn kielzog zit. De laatste hoek om – bril op mijn pet gezet, startnummer losgetrokken en high fivend langs het publiek naar de finish. Vette smile op mijn gezicht – ik heb het volbracht! Over de finishlijn kan ik nog net niet janken – geen energie meer voor, hyperventilerend loop ik het finishterrein op. Ik ben zoooo blij – na een paar jaar klooien met lichaam en geest heb ik dit toch maar mooi gefikst. Achter de finishlijn hoor ik van S dat ik net binnen de 11 uur zit – dat is sneller dan verwacht, nu kan ik wel een traantje laten.
Even liggen bij de EHBO; nee, geen infuus dit keer. G lag er gevloerd en ik ben bij hem gaan liggen; als ik niet naar de Dixie was geweest, had ik hem vast weer ingehaald (smile). Beetje eten+drinken en op naar de douche. Bij het finishterrein zoek ik de anderen op; iedereen is gefinisht – iedereen is winnaar vandaag! Aan het aantal berichtjes op mijn mobiel zie ik dat er in Nederland een supportschare ons live gevolgd heeft; felicitaties stromen binnen. Terug naar huis en met een biertje toasten op deze mooie dag!

Categorieën
Geen categorie

España – Olé 3 oktober 2009

Dag vijf in Pineda de Mar – laatste dag voor de wedstrijd Pre-race dag, dat wil zeggen dat we alles moeten organiseren voor morgen! Eerst in de ochtend nog even het water gevoeld met M – de zee is hier prachtig om te zwemmen, weinig stroming en ‘glooiende’ golven. Het wordt een genot als we morgenochtend ook zo’n rustige zee aantreffen. Na de zwem bij een bakkertje naar binnen gegaan voor koffie/jus + broodje. Voor mij vanaf nu alleen nog maar wit brood – mijn pre-race dieet is deze ochtend begonnen. Ik eet alleen nog maar dingen die ik gemakkelijk kan verteren; mijn maag is niet zo’n held op wedstrijddagen dus dan moet ik die de laatste dag een beetje ontzien. Op de terugweg ook de ingrediënten meegenomen voor het echte ontbijt, voor de mannen eieren met kaas + spek. Nog een kleine powernap na het ontbijt, je kunt niet genoeg rusten in de dagen voor de wedstrijd (grijns). ’s Middags tasjes klaar gemaakt, naar de briefing geweest, terug om de tasjes af te maken en einde middag de fiets + wedstrijdspullen ingeleverd. Drie keer checken of alles in de juiste tassen zit en of je überhaupt wel alles hebt – het blijft een georganiseer (ook voor de 9e keer..). In het parc fermee zet ik mijn fiets tussen wel hcalella+2009+021 - geen-categorie - España - Olé 3 oktober 2009eel erg mooie bolides – dichte achterwielen, hoge velgen voor de andere age group dames – ik ben geïmponeerd (zoals altijd..). Terug in ons huis kunnen we niets meer doen dan wachten + eten + hangen. De spanning zit er bij mij totaal nog niet in dus als opwarmertje ’s avonds nog de DVDs van IronMan Hawaii + Lanzarote gekeken. Het besef komt meer en meer – morgen race dag!! Nu hopen dat ik lekker slaap.

Categorieën
Geen categorie

España – Olé 2 oktober 2009

Dag vier in Pineda de Mar – een-na-laatste dag voor de wedstrijd
Deze dag is een ultieme relax-dag. Beetje uitslapen, koffie/thee + croissant in restaurant, door dorpje banjeren, verse broodjes halen. Lunch op het balkon in de brandende zon, beetje pilates, powernap en richting Santa Susanna gelopen. Yoghurt bij de Mac eten want daar is wireless – althans dat was er drie minuten en daarna was verbinding weer verdwenen. Jammer genoeg dus niet mijn weblog bij kunnen werken. Via het strand van Santa Susanna teruggewandeld naar Pineda. Ondertussen ons afvragend waar nou toch het loopparkoers is – langs het strand op onverhard pad of over de weg? In Pineda vinden we het antwoord bij het VVV – aankondiging voor de buurt om hun auto niet op de weg te parkeren vanwege het loopparkoers. Het wordt dus lopen op de asfaltweg met verzorgingspost halverwege. Jaja, de onderbuik begint al wat meer te rommelen; wedstrijdgevoel begint meer en meer door te komen.
Vanmiddag zijn W, P en F aangekomen – zij zijn met de auto vanuit NL komen rijden. Snel het huis ombouwen, bedden verplaatsen/weghalen, fietsen in de slaapkamer en we hebben genoeg ruimte voor vijf. Om 1930 gaan we richting het wedstrijdterrein om spullen voor Wouter op te halen en daarna door naar de pasta-party. Inmiddels is het polsbandje omgedaan en is er geen ontkennen meer – zondag gaat er gestart worden en iedereen kan dat zien!