Ik snap mezelf ook niet altijd..
Mijn stedentrip XL en de voorbereidingen hadden op vele fronten diepe indruk op me gemaakt. Mijn verwachting was dat ik wel wat tijd nodig zou hebben om bij te komen, om het lichamelijk en vooral mentaal te verwerken. Een jaar of misschien wel twee voor ik weer iets groots zou ondernemen. Mijn hoofd stond nog niet naar een volgend avontuur…dacht ik..
Als je gekke dingen gedaan hebt, dan tippen de mensen in je omgeving met nog gekkere dingen. Dus kreeg ik in augustus (dat was nog maar 2 maanden ná mijn stedentrip) weer een link doorgestuurd. Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik naar de details en een moment later was ik om.
Laat ik proberen uit te leggen hoe dat gaat in mijn hoofd: het fietsen is bikepacking en dat vind ik leuk. Ooit de Great Divide gebikepacked en deze zomer nog een paar dagen in rondgetrokken (met verkeerde materialen maar met de juiste instelling). En toen ging het mis, mijn gedachte: “Yes, een bikepackingrace met een paar kilometer ervoor zwemmen en daarna een stuk hardlopen!” Dat het bij elkaar een belachelijk eind triatlonnen is, vergeet ik gemakshalve…ik zie me namelijk al rondtrappen in verschillende landschappen.
Ik heb geprobeerd om het avontuur niet aan te gaan:
– overleg met mijn stedentrip-team riep alleen maar enthousiaste reacties op;
– de grootste investering van een bijpassende fiets, leverde ook nu weer de volle support op van Rijwielpaleis op;
– en verder had ik al een sabbatical gepland in die periode dus vrij vragen was geen issue..
Kan ik er dan nog onderuit?
